شما تا وقتی که متوجه نشدید منتقد موسیقی هستید و باید از نظر فنی موسیقی را نقد کنید و نه از نظر حسی موسیقی دان را...،
لطفا دیگر نقدی نفرماييد. چرا که حسادت آنقدر محرز است که اگر میان هزار لفافه ی دوستانه میگویم، پدرانه نصیحت میکنم، دلسوزانه نقد میکنم بپیچیدش بازهم از نظر تیزبینان دور نمیماند. حتا وقتی پای فرهنگ به میان میکشید و میگویید که فلان رفتار با فرهنگ ما جور نیست و حساب بزرگتری و کوچکتری را یادآوری میکنید و...
میدانید؟! اساس مشکل ما برمیگردد به خوی ایرانی مان که نمیدانم حاصل جفای کدام حکومت حسود پرور ظالم است که اینگونه در دل نسل های ما زنگار بسته... کاش چشم دیدن همدیگر را داشتیم... چرا فکر میکنید شما بعد از سی و اندی سال باید به حافظ ناظری آداب و رسوم زندگی حرفه ای، اجتماعی و یا حتا شخصی را! بیاموزید؟؟ حافظ برای داشتن هر نوع کنش اجتماعی تا وقتی به دیگران آسیبی نرساند آزاد است؛ مثل همه ی ما، مثل خود شما... حالا چرا دایه ی مهربان تر از مادرید؟ نمیدانم!!
راستش را بگویید بیشتراز نوع کسب شهرت حافظ، آیا محبوبیت ذاتی اش، شما و امثال شما را آزار نمیدهد؟؟!!
هر آدم عاقلی که نقد هوشنگ کامکار را بخواند و سپس جوابیه ی حافظ را، متوجه اصل موضوع خواهد شد... شما دیگر بیشتر از این ماجرا را ادامه دار نفرماييد. در عمق این آب گل آلود هیچ دستاویزی نخواهید یافت...