در ایران، همیشه هر نوآوری با مشکلات بسیاری روبرو بوده، به خصوص در هنر و منحصرا موسیقی! همواره عده ای خود را صاحب موسیقی ایران می دانند و به دیگرانی که وارد این عرصه می شوند اجازه ی قدم برادشتن به خواست و سلیقه ی خود نمی دهند، کلا هنر سنتی همیشه با این مشکل روبرو بوده، کسی مثل مهیار علیزاده در مقابل همه ی این خودخواهی ها برخاسته و به گفته ی خودش آنچه که دوست میداشته در کنار آموخته هایش - که به حق، از نتیجه ی کارش چنین بر میآید که درست آموخته است - ارائه داده است، حریق خزان، بی هیج تعصب و غرضی، یک کار ماندگار در موسیقی ایران است، و میدانیم چنین کارهایی به ندرت در این فضا ایجاد می شوند، حتی دیگرانی که مدعی تمام و کمال موسیقی اصیل ایرانی هستند، سال هاست کار درخوری آنچنان که شایسته ی این موسیقی ست انجام نداده اند!!
حریق خزان با نگاه ویژه و البته اصیل مهیار علیزاده، و با صدای ناب و زیبای علیرضا قربانی، پاسخی شایسته و البته احترام آمیز به تمام کسانی ست که موسیقی ایرانی را در محدوده ای مختصر گنجانده و سعی در حفظ بخش "سنتی" آن دارند، غافل از آنکه حبس موسیقی در یک فضای محدود، نتیجه ای جز مرگ آن را در پیس نخواهد داشت؛ شایسته ترین اقدام، همان است که علیزاده انجام داده، بی توجهی به خودخواهی ها و سنتی گرایی ها، آنچه می خواهد و آنچه از نیاز روزگار و جامعه ی خود می داند، خلق می کند؛ امیدواریم که در این مسیر، گرفتار تکرار بی محتوای خود نشود.