"یه سری حرفای شخصی یه ترانه ی خصوصی
می نویسم رو پیانو با یه خودنویس طوسی
یه قشون حس منظم مثل یه ارتش محکم
پشت تو واستادن اینجا توی این طوسی مبھم
عصبی تر از ھمیشه این روزا خیلی کلافه ام
روحمو میشکافم اینبار تا یکی از نو ببافم
ذھن خلاق حقیقت با سلیقه ام نمیخونه
نوسان دارم و در من ھمه چی رنگ جنونه
من به سبک خودم این بار
بیمه میشم تو ترانه
با ھمین حرفای شخصی
که ندارن عاشقانه
از ھمیشه عاطفی تر مستقل شدی تو از من
توی جسمم مُرد با تو روح آخرین تھمتن
یه شناسنامه ی تازه واسه ی خودم گرفتم
یه شناسنامه که قلبم باید عادت کنه کم کم
واسه من دیگه مھم نیست کی کجای قصه جا شه
چه کسی بدون دعوت پاش تو این ترانه وا شه
دیگه یا زنگیه زنگی یا که نه رومیه رومی
خسته ام از این تعادل این تعادل عمومی
من یه عمریه نشستم به ھوای یه نشونه
با یه مشت فکری که انگار دوھزار سالشونه
یه نشونه ی یه آدرس که به سمت تو نباشه
کوه خاطرات با تو یه دفعه از ھم بپاشه
فاجعه خیلی عمیقه قلب تحت کنترل نیست
من دیگه اسمی ندارم نو بھم میگی آنارشیست
اینارو میگم که شاید درد دوری عادی تر شه
این ترانه ی خصوصی یه کمی عمومی تر شه
من به سبک خودم این بار
بیمه ام با این ترانه
با ھمین حرفا که گفتم
فارغ از ھر عاشقانه"
"به نظر میرسه این ترانه خطاب به یغما سروده شده است"