به نظر من این آلبوم کار قابل تحسینی بود.
سبک کار پدرام درخشانی، از آویژه تا رومی و حالا رومی 2، همین بوده و فکر نمیکنم نیازی به تغییر داشته باشه.
اون به Style مناسب و خاصی رسیده که طرفداران خاص خودش رو داره. و البته طرفداران نه چندان خاص. چون این سبک پدرام درخشانی، خیلی راحت میتونه مخاطبان زیادی رو راضی کنه.
هرچند من "رومی" رو بیشتر دوست دارم به خاطر خاطراتی که از کنسرتهای آن و شور و هیجانی که مهرداد هویدا و حامد نیک پی و خود پدرام درخشانی به جمع میداد.
یاد فرهنگسرای نیاوران و اون شب بارونیش بخیر.