من به عنوان یک جوان نسل جدید که 20 سال از آقای رهنما کوچیکترم،می خوام بگم که من با کمال افتخار 10-15 سال عقب تر از موسیقی امروز حرکت می کنم.آلبومهایی که من روزها گوش میدم آثار حدود 10 الی 15 سال پیش موسیقی پاپه.آلبومهایی مثل آخرین غزل،فصل پرواز،تموم شد ترانه،بغض،دو نیمه ی رویا،حسرت،فاصله،ماه غریبستان و... و در یک کلام آثار پیشگامان موسیقی پاپ پس از انقلاب.کسانی مثل محمد اصفهانی،مانی رهنما و حامی.
دلیلش هم یه چیزه،اثری که فاخر باشه برای همیشه ماندگار میشه و من اکنون در سال 1391 با کمال علاقه به اون آهنگها گوش میدم.آهنگهایی مثل شاهپر،حرمت،پرنده،سقوط،قاب عکس،نازلی،تموم شد ترانه،بغض،پاییز و ... از مانی رهنما.آهنگهایی که ماندگارند و هیچ گاه از حافظه ی موسیقی کشور ما پاک نمی شوند.

این نظر شخصی منه.من وضعیت فعلی موسیقی پاپ رو نمی پسندم.در شرایط فعلی آهنگ فاخر کمتر پیدا میشه.در این شرایط اگر نسل جدید مخاطبان موسیقی مثل من به عقب برگردند و به آثار حدود 15 سال پیش گوش بدهند معنی موسیقی فاخر و متعهد رو می فهمند،سطح توقع موسیقیایی جامعه بالا می ره و اوضاع موسیقی پاپ مجددا به سامان می رسه.