متأسفانه آهنگ خوبی نبود؛ یعنی در حقیقت معمولی بود مثل اکثر آهنگ‌های پاپ موجود. اما ایراداتی که در همان بار اول به گوش می‌خورد این‌هایند:
۱- میکس بودن ضبط آواز و عدم تداوم خواندن که با تدوینی بد باعث شده صدای خواننده و توانایی‌اش در تداوم خواندن شعر با سؤال موجه شود؛
۲- ریتم خواندن خطی است بدون فراز و فرودی چشمگیر که باعث یکنواختی آهنگ شده و از آن‌جایی که این آهنگ شعرمحور است، حضور مداوم صدای خواننده این یکنواختی را به ملال نزدیک کرده؛
۳- مشکل دیگر در ملودی این آهنگ است که آکورد خاصی را مدام تکرار می‌کند بدون ایجاد کاری بدیع؛ فراموش نکنیم که موسیقی در گام اول یک هنر است و باید در هنر پیوسته نوآوری کرد.
با این‌که مدت این آهنگ تنها سه دقیقه بود ولی این حد از یکنواختی - چه در خوانندگی و چه در ملودی - شاید نشانه‌ی زنگ خطری است که گروه آقای شکوهی را تهدید می‌کند. این مشکل در آهنگ «سفره‌ی بی‌ریا» هم به حد محدودی بود ولی در این آهنگ به اوج خودش می‌رسد که امیدوارم متوجه این موضوع باشند و بدانند چیزی که ایشان را متمایز کرد نوآوری‌هایشان بود در تلفیق آواز ایرانی با فلامنکو و همین‌طور آهنگ‌سازی خلاقانه. این آهنگ ولی یک آواز پاپ بود بر روی ریتم فلامنکوی تکرارشونده‌ای که انتظارات از ایشان را به هیچ وجه برآورده نمی‌کرد.