یه درد‌و دل کوچولو : اما اولش یه پیش زمینه بدم که من نه حسودم نه از موفقیت کسی‌ ناراحت میشم و نه جلوی موفقیت کسیرو دوست دارم بگیرم اما این رسمشه ؟ این انسانیت ؟ این عدالت ؟ که من و خیلی از همکاران دیگه سالها پشت دره بسته بخاطره گرفتن مجوز یه آلبوم لعنتی بمونن و کارشون به خوردن قرص اعصاب و هزارتا ناراحتیه دیگه بکشه اما شخصی‌ بیاد و بعد از اینکه... واسه هر آهنگش ۲ تا کلیپ می‌ساخت به قول یکی‌ از دوستان امروز ما شاهد باشیم که خیلی‌ شیک مجوز میگیره و آلبومش در سطح کشور پخش می‌شه واقعا چه کسایی پشت این خوانندگان خوش اقبالمون هستن که انقد راحت همه کاراشونو می‌کنن ؟ واقعا چرا انقد میزنن تو ذوق این همه خوانندهٔ خوبو با استعداد که مجبور شن برن اونور کار کنن یا اینکه با کمپانیهای خارج از کشور که دیگه چیزی نگم بهتره کار کنن . نگران نباش دوست عزیز ما نه نیاز به خونسردی داریم نه سونامی تو کشور عزیزمون میاد و همیشه احتیاط هم شرط اول هر کاریه تو زندگیمون ... به عنوانه عضو کوچکی از جامعه هنری کشور خواستم بگم که ما یکم نیاز به مردونگیو مرامو معرفت داریم و موسیقی کشورمون هیچوقت با داشتن روابط به جایی‌ نمیرسه عذر می‌خوام اگه وقتتونو گرفتم اما بعضی‌ وقتا حرفایی که دارم راه نفسمو بد جوری میگیره که دوست داشتم بگم مسعود سعیدی خدای ما هم بزرگ