اینکه آقای شجریان کارهای مختلفی رو از لحاط سبک و قالب انجام میدن اصلا نقطه ضعف ایشون رو نمیرسونه بلکه توانایی ایشون رو در آوازخوانی، درک ریتم های متفاوت وتوانایی در کنترل صدا ی ایشون رو نشون میده. فکر نمیکنم اینکه شکل کاملا سنتی یا کاملا مدرنی رو کار نمیکنن و طیف وسیعی از کارهای مختلف دارن دلیل بر بی تجربگی یا در مرحله ی آزمون و خطا موندن ایشون باشه. به خصوص کار شوق نامه رو که شما اشاره کردید مثل این هست که شما بگید چرا لغت نامه استفاده میکنیم یا چرا می خونیمش شوق نامه به هر حال خاستگاه موسیقی دستگاهی ماست و داشتن یک کار تحقیقی مثل شوق نامه در کارنامه ی هر نوازنده ، خواننده یا محققی بسیار ارزشمنده حتی اگر مورد استقبال عوام قرار نگیره. اما مورد دیگه اینکه همایون شجریان به همان میزان که تصنیف خوانده در آوازخوانی هم مهارت خودشون رو نشون دادن مثلا با آوازی که خود شما مثال زدید(ناشکیبا یا در کنسرتهای همراه با پدرشان)، مثل انتقال بسیار خوب مایه ها به شنونده ،درک درست از کلام و تحریر هایی که به جا استفاده میشن از ویژگی های آواز ایشونه. و همچنین اینکه به نسبت تعداد آلبوم هایی که از ایشون منتشر شده دستگاه های متفاوتی در آثار ایشون دیده میشه که تمام آلبوم ها به استثنای با ستاره ها شامل حد اقل دو آواز هست. علاوه بر همه ی اینها اگر تنها سه بار در کنسرتهای آقای شجریان شرکت کرده باشید متوجه توانایی در کنترل صدا چه در محدوده ی بم و چه در زیر خواهید شد گرچه شخصا معتقدم محدوده بم بهتر از اینها میتونه باشه با توجه به توانایی ایشون. و در آخر اینکه با توجه به حرفهای شما که ایشون در قالبهای مختلف و نه فقط در یک سبک مشخص کار کردن میشه نتیجه گرفت که آثار ایشون دارای گسترهی وسیعی است چه از لحاظ مخاطب و چه موسیقایی.