محسن چاوشی یه زمانی خواننده محبوب و نامبروان من بود. همون روزا که سنتوری تازه پخش شده بود و ترانه هاش حسابی گل کرده بود.
رفتم mp3 کامل کارهاش رو خریدم و دیگه چاوشی شده بود همدم تنهاییهای من.
من با آهنگهایی مثل "آهای تو که این همه دوری از من" - "سه شنبه ها" - "خودکشی ممنوع" - "بانوی من" و ... زندگی کردم.
اما افت چاوشی دقیقا از جایی شروع شد که اولین آلبوم مجازش رو روانه بازار کرد. این در حالی بود که همقطارش یعنی محسن یگانه روز به روز داشت بهتر و پخته تر می شد و نفسهای بی هدف و یه شاخه نیلوفر هم که در فاصله زمانی کمی منتشر شدند و خب این کجا و آن کجا!
همین شد که محسن یگانه به تدریج و خیلی آروم جای محسن چاوشی رو در قلب من گرفت. البته چاوشی خواننده بسیار خوبیه ولی در انتخابهاش داره اشتباه میکنه و این اشتباهات در مورد یگانه خیلی کمتره