واسه پرچم سفید . . .

همه چیز بسیار سریع اتفاق افتاد . خبر انتشار آلبوم ، اطلاع رسانی های روزانه ، اعلام روز انتشار و در آخر انتشار آلبوم تنها با یک روز تاخیر از آنچه که اعلام شده بود که در نوع خود رکورد جالبی در بازار موسیقی ایران محسوب میشود . همه چیز به قدری سریع اتفاق افتاد که مجال فکر کردن در مورد باید ها و نباید های آلبوم به ما داده نشد ، اینکه دیگر خبری از امیر ارجینی نبود و فرد کم سن و سال جدیدی که به گروه اضافه شده بود و تابحال اسمی از او نشنیده بودیم به یکباره میکس و مستر کل آلبوم و تنظیم 2 قطعه را بدست میگیرد . عدم تاخیر ( یک روزه) و فاصله تقریبا یک ماهه بین خبر انتشار و ریلیز ، نه تنها باعث نشد از عطش هواداران برای شنیدن اثر کم شود بلکه جزو معدود آلبوم هایی بود که تا این حد منتظر شنیدنش بودند و بودم . این آلبوم یک تفاوت عمده با حریص دارد . قبل از حریص همه منتظر آن ایده آل گمشده ی خود بودند و منتطر بودند بازگشت محسن به روزهای اوج را نظاره گر باشند اما این روزها دیگر خبری از آن نگرانی ها نیست . کارهای اخیر و سیر صعودی که داشتند گواه این حرف است . نخلای بی سر ، زخم زبون ورژن تمرین با آن لحن فوق العاده اش ، دیوار بی در و نفرین به جنگ که منهای چندین اشتباه همگی دارای تنظیم ، لحن و ملودی زیبایی بودند همگی باعث بوجود آمدن ذهنیتی مثبت وعاری از نگرانی شده بود که هواداران با فراق بال و آسوده خاطر به سراغ این آلبوم بروند

تبلیغات : کلا" تا به امروز به غیر از آوای باربد هیچ شرکتی تبلیغات مناسبی برای کار محسن انجام نداده اند . از سایت کامل آلبوم بگیرید تا چاپ تاریخ انتشار و اصلاحیه اش در روزنامه های کثیر الانتشار و همین موضوع باعث میشود با امیدواری بیشتری از همین الان منتظر 13 باشیم . بدعتی که آوای باربد برای یه شاخه نیلوفر پایه گذارش بود به طور ناقص و در سطح بسیار پایین تر ، کم و بیش برای این آلبوم هم اتفاق افتاد البته با توجه به عجله ای که محسن و تهیه کننده اش در ریلیز آلبوم قبل از عید داشتند امکان تبلیغ آنچنانی در این مدت کم نبود . به هر حال باید دید ریسک تهیه کننده که شاید در اثر اصرار محسن بوده میتواند جواب دهد و آلبوم با فروش خوبی مواجه شود ؟

البته این آلبوم خود نیز به نوعی بدعت گذار در مقوله ی خبررسانی بود؛ تا امروز در هیچ یک از آلبوم های محسن با اینچنین جریان خبری آزادی مواجه نبودیم . تجربه ی متفاوت و لذت بخشی بود ، هرچند انتظار میرفت با کند و کاو بسیار بالایی که در خبر های مربوط به محسن توسط هواداران انجام میگرفت این خبررسانی نتیجه عکس دهد اما سیاست کاری جالبی که گروه در پیش گرفت باعث شد نتیجه ی کار کاملا قابل قبول از آب در بیاید

کاور: مطمئنا" تجربه موفق کاور حریص به هیچ وجه در این آلبوم تکرار نشد . چه طرح روی کاور با آن رنگارنگی نا مربوطش و چه طراحی داخلی و روی سی دی که اصلا به دل نمی شیند . شاید تنها اثر مثبت محسن عسگری در این آلبوم آشنایی محسن با امیروکس باشد . و صد البته بازهم نامی از آهنگساز برده نشد ! آن لیست های بلند بالای تشکر نیز گویی در آلبوم های مجاز برای محسن شگون ندارد و با توجه به لیست چند نفره ی این آللبوم باید نتیجه گرفت اینروزها هرچقدر دور و برش خلوت تر باشد بهتر نتیجه میگیرد

تنظیم: کوشان حداد به معنای واقعی کلمه ما را در این آلبوم غافلگیر کرد . هرچند فضاسازی تراک شباهت بسیار کمی به ساندتراک یکی از فیلم های هالیوودی دارد اما بازهم نمیتوانی از خیر آن فضای دلهره آور و فوق العاده بگذری . به هر حال با توجه به فضای آلبوم قبلی ، وجود چندین تراک به قول محسن پرتحرک و هاوس در این آلبوم به نوعی ضروری بود . و چه خوب شد این ضرورت با همکاری دوباره با کوشان به تکرار نیافتاد. امیروکس تقریبا به خوبی توانست فضای آلبوم را بشکند و به دور از هرگونه تکرار که متاسفانه جزو مولفه های تمام آلبوم های امروزی شده ، آثار قابل توجهی را خلق کند . تجربه ی همکاری با سینا حجازی هم به نظر من جای بحث و گفتگوی فراوان دارد . اینکه این تجربه ی جالب توانسته موفق هم باشد کمی برای من جای سوال است ...

بار عمده ی تنظیم این آلبوم را خود محسن به دوش گرفته بود و این مسئله با توجه به تعریف و تمجید های هواداران از 3تراک پخش شده قبل از آلبوم کاملا قابل پیش بینی بود . محسن چاووشی در طول 8 سال فعالیتش با تنظیم کننده ها و نوازنده های مختلفی کار کرده و مطمئنا هرکدام به نوبه ی خود در بلوغی که امروز به آن رسیده است تاثیر گذار بوده اند . از فوادیان و سیامک شکوری گرفته تا محمدرضا آهاری که تنظیم تلفیقی تراک تقاص از ته مانده های اثرات اوست. سولوهای فوق العاده ای که در این آلبوم به وفور یافت میشود تاثیر بسزایی در زیبایی آلبوم داشتند و نوازندگی شاهرخ پورمیامی در تراک تقاص مطمئنا درآینده جزو سوگلی ها خواهد شد . تنظیم شهاب اکبری هم به نوعی جزو معدود نقاط ضعف آلبوم بود . فضاسازی و ساز های تکراری که در تنظیم هایش برای دیگر خوانندگان چندین بار استفاده کرده است باعث شد از زیبایی این اثر کاسته شود . البته شاید با یک ملودی زیباتر میشد میدان کاری بیشتری به او داد ، اما به هر حال با همین یک تراک کم و بیش کارش به تکرار میزد .ولی مسئله ای که در این تراک با تنظیم معمولی اش توجه را جلب میکند اجرای فوق العاده و خیره کننده محسن است . در مورد کیفیت آلبوم و میکسو مستر که توسط امیروکس انجام داده شد خوشبختانه مشکل قابل توجهی مشاهده نشد . هرچند کم تجربگی و کم سن و سال بودن وی ذهنیت تقریبا منفی را قبل از پخش آلبوم بوجود آورده بود که مطمئنا" تا به امروز این ذهنیت تعدیل مثبت شده است .

لحن و موسیقی : فکر میکنم آنچه که در نگاه اول نمایان تر می نماید تفاوت قابل توجه فضای آلبوم نسبت به آلبوم قبل است . اینکه فضای قالب و موفق آلبوم قبل در این آلبوم به 2 تراک کاهش یافته و جایش را به فضاهای جدید داده بود قابل تحسین است. تا به امروز در کارهای چاووشی (مخصوصا چاووشی مجاز) با دو آلبوم یکسان از لحاظ سبک و سیاق مواجه نبوده ایم و این است وجه تمایز محسن چاووشی با دیگر خواننده ها . لحن محسن با توجه به سبک موسیقی که در این آلبوم ارائه داده است کاملا درست انتخاب شده و به نوعی یادآور صدای سابق و غیر مجاز محسن است با درجه ی لذت بخشی بیشتر . آن صدای ایده آل و عاصی که در حریص گوشه ای از آن را شنیدیم به نوعی در این آلبوم ایده آلی بهتر و جدید تر را پایه گذاری کرده است و این بسیار حائز اهمیت است . از آنجا که طرافداران محسن چاووشی علاقه ی شدیدی به تقسیم بندی دوران کاری وی دارند(!) از این آلبوم به بعد را میتوان دوره ی جدیدی نام گذاری کرد که تمام المان های محسن چاووشی را به همراه دارد به علاوه ی تجربه دوران های گذشته . ملودی های این آلبوم در سطح بسیار بالایی از آنچه از چاووشی انتظار داشتیم قرار دارند . گویی محسن تمام آثار گذشته اش را به فراموشی سپرده و سعی کرده در فضای دیگری با حفظ حس و حال سابق آهنگسازی کند . و باید با افتخار گفت که موفق هم بوده است .

محسن چاووشی در مصاحبه ای که بعد از پخش آلبوم یه شاخه نیلوفر انجام داده بود گفت که این تازه اول کار است و مطمئنا هواداران ، امروز و بعد 3 آلبوم با محسن هم نظر شده اند .پشتوانه ی این آلبوم تمرین و تکرار و تجربه ای است که باید در چندین آلبوم کسب میشد . شکستن فضای سابق به یکباره و تنها با یک آلبوم ممکن نبود . هرچند حاصل این تجربه آلبوم متوسطی مثل ژاکت شده باشد . اما به هر حال امروز مواجه شده ایم با آلبومی که بعضی از تراک هایش به تنهایی خود یک آلبومند ...و مطمئنا اگر ژاکت پخش نمیشد ، امروز پرچم سفیدی هم در کار نبود

نفرین به جنگ :

تجربه همکاری با علی ثابت تنها لطفش این بود که تنظیم کار به فنا نرفت ! نه میشود گفت خوب است و نه بد . شلوغ کاریها در بعضی از قسمت های تراک آزار دهنده است و آن صدای رژه ی سربازان که هیچ وقت نتوانستم درک کنم چه ربطی به صلح دارد گویی بدون خواندن ترانه کار دست به تنظیم کار برده است . میکس و مستر ضعیف اثر نیز مزید بر علت شد که تنظیم آنچنان که باید به چشم نیاید. از ایمان و حجت و استدیو اش بعید بود اینچنین میکس و مستری !

و اما لحن و خوانش کار که جزو بهترین لحن های محسن چند سال اخیر است و قابل قیاس با محسن چاووشی نسخه ی اول ! نکته قابل توجه تغییر نام تراک بود به سلام به صلح ؛ یک نام تصنعی و تحمیلی که در مقابل "نفرین به جنگ" توانایی زیادی برای معرفی اثر نداشت . با تمام گفته ها و شنیده ها ، این تراک در روزهای خوبی منتشر شد . این تراک میتوانست با ریلیز پرچم سفید با عدم اقبال و شنیده شدن مواجه شود که فاصله ی زمانی مناسبی که بین این دو پیش آمد از این امر جلوگیری کرد . و صد البته در روزهایی پخش شد که به خوبی توانست چندین روز بی پرچمی را برای هواداران شیرین کند

منبع : وبلاگ چاوشیسم

در پایان باید بگم ما طرفدارا با تک تک آهنگ های این البوم بیشتر از تمامی اهنگهای محسن حال کردیم، نظر مغرضانه شما هم واسه ی ما هیچ ارزشی نداره.
سایت وزین موسیقی ما شما که نقد این آقا رو گذاشتین لطفا نقد چاووشیسم رو هم بگذارید، اگه ایشون نظرشونو میگن چاووشیسم هم نظرشو گفته پس به دموکراسی و آزادی بیان احترام بگذارید.شما دارید با این حرکات ارزش خودتونو میارید پایین- کجان اون نقد های فنی و تخصصی که بصورت جزء به جزء البوم رو نقد کنه، از نظر وکال ملودی تنظیم شعر.
این نظرهای شخصی تحت عنوان نقد که بیشتر برای بالا بردن نظرات و بازدید مطرح میشه دوستانه بگم به سایتتون و ارزشش اسیب میزنه.