همین الان که این متنو میخونم دارم گلچینی ازترکای ژاکت وحریص وپرچم سفیدو گوش میدم (الان:من اسیرم تو فقط لحظه ی مردن من می تونی وا کنی این یوغو از گردن من).
من فقط یه مخاطب شدیدا پرو پا قرصه موسیقیم واز موسیقیه حرفه ای اصلا سر در نمی یارم .ولی نزدیک به 4 ساله شدیدا در گیر موسیقی شدم تا همین البوم پرچم سفید چاوشی ،کشور وموسیقی به هیچ عنوان اثری ارزنده وشاخص وبا این کیفیت عالی به خودش ندیده،
من وقتی البومی رو تهیه می کنم چندباری گوشش میدم ولی به فاصله 4 یا 5 روز ائن البوم برام تکراری وزننده میشه در حالیکه این البومو اگر بگم تا امروز بالای 20یا 30 باربطور کامل گوش دادم وهربار رضایتی تقریبا 90 درصدی داشتم این یعنی هنر بالای ایرانی
وصداقت صدای یه خواننده...پس این البوم عالیه تورو خدا تنها خواننده عالیه داخلیو خونه نشین نکنیدو یکم بهش بهای بیشتری بدید.
اماچند نکته که به ذهنم رسید بگم
1.)ازلحاظ شعری این البوم خیلی غنای ادبی داره شما تشبیهات واستعارات مکرر وبجا ومناسب ومختلفو مثلا تو قطعه قطار یا با من بمون یا بگو مگو یا هروز پاییزه وگوش دادی دارید به شعر ایراد میگریدو میگید معیار خاصی برا شعر وجود ندارهو اونو انکار میکنید...(هوا گرفته نبود دلم گرفت اون شب)(اصلا همین بیت غرقه در ایهامه:تو برفبارونی قطار قلبه منه قلب شکسته من
تو برف مدفونه)حالا ایهامش:1.دل عاشق هنوز پیشه معشوقش گیره 2.شکست ویه جورایی مرگ روحیه عاشقو میرسونه با توجه به باقیه ترانه که مثلا میگه پنجره ها بستن)....پس مثله شعر حل شد ومعیار برای خوبو بد بودنش هست.
2.)با تمام غنای شعری این نوع شعرا از لحاظ بیان واقعا ثقیله وخوندنش خیلی سخته که فقط چاوشی میتونه بخوندش.بهتون قول