محسن گذاشت به اوج برسه بعد حرف دلشو به همه آدما بزنه. به همه نشون داد نه با تعریف و تمجید مردم خر می شه و نه از انتقاد های سرسری و بی فکر اونا می ترسه. اون خودشو گم نکرده. اون مثل اون بچه های حلبی آباد نیست که وقتی صداش اون قدر بلند شد که بتونه به گوش همه برسونه به جای این که درد دلش رو بگه حرف از لاس وگاس و لس آنجلس و اروپا بزنه.
اون از این که بگه بابام کارگره ننم نونوا ا نمی ترسه. چون به عشق ایمان داره. ماها هستیم که با این که به جایی نرسیدیم خودمونو گم کردیم. نه بچه ها اون اشتباه نکرد. ما ون بزرگه و ما اون قدر کوچیک و نفهمیم که متوجه درد دل اون بچه ای که می ترسه ژاکت یکی از هم کلاسی هاشو پوشیده باشه نمی شیم. شاید هم خودمونو به نفهمی می زنیم.