دراین صحرای نامردم امان از داغ تنهایی
تودریاب ای شه خوبان شد آن وقتی که باز آیی
چه دلهایی پریشان از فراق ماه سیمایی
چه لبهایی عطش سوز لب عطشان دریایی
بتاب ای ماه مهرافشان خدارا این عطش بنشان
که بربالای این دنیا توماه عالم آرایی
تو و هنگامه طفلان چه دریایی و طوفانی
بزن بر موج نااهلان چه طوفانی و دریایی
شنیدم دست تنهایی کنار آب جامانده
مبادا آسمان افتد به خاک از شرم و رسوایی
شنیدم داغ سالاری به جان عالم افتاده
سراپای همه عالم به قربان سراپایی
تو می آیی و می دانی شکستم در شکیبایی
تومی آیی و می بینی که می میرم چو می آیی
بدون دست های تو چه از احساس می ماند
که بی عباس دنیاهم ندارد شوق فردایی