به دنیای من پا گذاشتی ولی
منو روندی از حال و روز خودم
تو انقدر پر از حرفِ ناگفته ای
که من واسه درکِ تو شاعر شدم

یه شاعر که دنیاش نگاهه تو بود
با هر پلکِ تو زیر و رو میشدم
شبیه یه دریام که با بغضِ تو
با طوفان غم روبرو میشدم

نه اونقدر جوونم که عاشق بشم
نه پیرم که چشماتو یادم بره
یه جوری بریدم از این زندگی
که هر طوری میشه فقط بگذره

واسه هر کسی زندگی فرصته
کسی دست این فرصتو رد نکرد
من اما گذشتم از این زندگی
کسی مثل من با خودش بد نکرد

به جایی رسیدم که هر ثانیه اش
به احساسِ تنهایی نزدیکترم
یه جایی میون زمین وهوا
نه میشه بمونم نه میشه برم

نه اونقدر جوونم که عاشق بشم
نه پیرم که چشماتو یادم بره
یه جوری بریدم از این زندگی
که هر طوری میشه فقط بگذره