موسیقی ما - علی رضوی: کنسرت علی قمصری و گروه همنوازان حصار با یک تجربه ویژه‌تر در زمینه موسیقی ایرانی روی صحنه رفت. تجربه‌ای که مانند کارهای گذشته قمصری دو روی مثبت و منفی پررنگی داشت. اما این کنسرت چه حرف‌های جدیدی برای گفتن داشت؟ ۱- استفاده از همخوان‌های زن در گروه اولین نکته پررنگی بود که می‌توان به آن اشاره کرد. چهار همخوان زن با محدوده‌های صوتی آلتو و سوپرانو در کنار یک همخوان مرد و در بعضی از اوقات دیگر اعضای گروه، ترکیب جدیدی از صدای آواز در گروه را تشکیل داده بود که پیش از این در اجراهای زنده شاهد آن نبودیم. هاله سیفی زاده، سحر محمدی، بهرخ شورورزی و مژده بهرامی این چهار خواننده زن را تشکیل می‌دادند که محدوده‌های صوتیشان با کمی اختلاف نسبت به یکدیگر طیف صدایی را ایجاد می‌کرد که کمتر در موسیقی ایرانی مورد توجه قرار می‌گیرد.

۲- انتخاب اشعار با همان سلیقه‌ای بود که پیش از این نیز از علی قمصری دیده بودیم. گرایش به اشعار کلاسیک معاصر و شعر نو. اشعار برنامه از احمد شاملو، هوشنگ ابتهاج و یک شعر از محمدعلی بهنمی انتخاب شده بودند که البته فضاهای نزدیک به همی داشتند. فضاهای تلخ و غمناکی که گویا قمصری با آگاهی خواستی آن‌ها را انتخاب کرده بود.

۳- در این اجرا از روشی از همخوانی یا کر استفاده شده بود که در موسیقی کلاسیک به آن آکاپلا گفته می‌شود. هرچند این همخوانی کاملا با تعاریف آکاپلا همخوانی نداشت، اما به نظر می‌رسید آهنگساز تلاش کرده تا از ویژگی‌های این سبک آوازخوانی گروهی در تنظیم قطعات استفاده کند. همانطور که در شروع برنامه بدون ساز و با یک آواز گروهی قطعه شروع می‌شود و در چند جای دیگر این ماجرا تکرار می‌شود.

۴- در ترکیب گروه حضور سازهای بم در کنار یکدیگر چشم‌گیر بود. ترکیب سازی اصلی گروه شامل عود، بم‌کمان و تار بود که در بخشی از یک قطعه تار جایش را به دیوان و در جای دیگر بم‌کمان جایش را به کلارینت می‌داد. ترکیب کوچک و مختصر سازی و آن هم بیشتر بر اساس سازهای بم نشان می‌داد که آهنگساز تمرکز بیشتری روی آواز و همخوانی دارد. به علاوه اینکه تار نقش پررنگ‌تری در گروه ایفا می‌کرد تا سازهای دیگر.

۵- برای بخش آخر قمصری یک حرکت سمبلیک پیش بینی کرده بود. در آخرین قطعه که در واقع قطعه بیز گروه بود، شش نفر نوازنده تار که ظاهرا همگی از شاگردان قمصری بودند به گروه اضافه شدند و قطعه آخر را همنوازی کردند. در حالی حضور این تعداد ساز از نظر منطقی، درست به نظر نمی‌آمد. اما ظاهرا قمصری با این کار می‌خواست شاگردان مستعدش را به همه معرفی کند.