فكر نمي‌كنم هيچ ايراني در خارج از ايران احساس راحتي كند، مخصوصا هنرمندهايي كه كارشان براي ايراني‌هاست و بايد رابطه مستقيم با هموطنانشان داشته باشند. اين دوري از جهاتي خوب بود ولي از چندين جهت هم خوشايند نبوده است.

اينجا رقابت شديدي بين هنرمندان هست و مواقعي هم اين رقابت اصلا سالم نيست. خيلي مواقع بايد بجنگي تا موسيقي درست و سنگيني را به خواننده‌ها و موزيسين‌هاي ديگر ارائه كني. به قول اينجا اگر از قسمت اينترتينمنت بيرون بياييم قضيه آرتيستيك و هنري كار سخت و مشكل است. از جهتي هم خوبي‌هايي داشته، مثلا هر موقع كه خواستم توانسته‌ام كنسرت موسيقي اينسترومنتال يا بي‌كلام خود را با بهترين موزيسين‌هاي دنيا برگزار كنم و هيچ‌وقت سدي جلوي راه ما نبوده است. متاسفانه اين مشكلات را در ايران داشتيم و هر بار بايد از چندين مرحله رد مي‌شديم تا ساده‌ترين كار را انجام بدهيم.

از روزي كه به كانادا آمده‌ام در حال يادگيري و تمرين هستم و محيط براي موسيقي و هنر بسيار خوب و مهياست. اين براي كسي كه عاشق هنر باشد بهترين بستر را آماده مي‌كند تا كارش را انجام دهد.

عيدهاي خارج از ايران اصلا مزه ندارد و مثل عيدهاي ايران نيست. اينجا عيد خودشان را دارند چون اكثريت مسيحي هستند و عيدهاي خودشان را جشن مي‌گيرند. تعداد محدودي از ايراني‌ها كه همديگر را مي‌شناسند موقع عيد نوروز در كنار هم جمع مي‌شوند اما مزه ايام عيد ايران را ندارد.

براي من روز عيد يا غيرعيد فرق زيادي ندارد، حتي موقعي كه ايران بودم موسيقي مشخصي گوش مي‌كردم. البته همه نوع موسيقي از نوع خوبش را گوش مي‌كنم و برايم فرق نمي‌كند كه چه زمان يا چه كسي باشد.

تا الان شعر درستي كه من را براي سال نو هدايت كند دوست نداشته‌ام و خواننده‌اي هم سفارش چنين كاري را نداده است. دوست دارم يك تجربه متفاوت براي عيد داشته باشم و آهنگي برايش بسازم ولي همان‌طور كه گفتم انگيزه كافي را فعلا ندارم.

هر روز يا چند روز يك بار با خانواده‌ام صحبت مي‌كنم. تمام سال تحويل‌ها و عيدهايي كه در ايران بودم برايم خاطره‌انگيز بود و گرمي خانواده باعث دلگرمي ما مي‌شد، تمام آن 29 سال، 30 سالي كه در ايران بودم. البته طبيعتا چند سال اول تولدم را به خاطر ندارم.

من بچه خيلي شيطان و پرماجرايي نبودم و ماجراجويي‌هاي خاص هم نداشتم. چندين سال از عيدها كنسرت داشتم و حتي روي استيج بودم و آنها برايم بهترين سال‌ها و بهترين عيدها بودند.

متاسفانه اينجا جمع ايراني‌ها زياد نيست و بچه‌هاي ايراني زيادي نداريم. براي همين رسم خوب و دلنشين عيدي دادن و عيدي گرفتن را هم نداريم. وقتي كه بچه بوديم از پدر و پدربزرگم و دايي‌هايم عيدي مي‌گرفتم.

سال گذشته، سال 87 سال بسيار خوبي برايم بود. كنسرت‌هاي بزرگي داشتم و كارهاي زيادي را هم ساختم و آهنگسازي و تنظيم كردم. يكي كاري براي 13 خواننده بود به اسم «پاكي» كه كار را به صورت اركسترال ضبط كردم وديگري كاري بود به اسم «گريه كنم يا نكنم» كه خوشبختانه مورد علاقه همه قرار گرفته است. همچنين آلبوم‌هاي جديدم را هم شروع كردم و كنسرت‌هاي مختلفي را در جاهاي مختلف برگزار كردم كه همه خوب و عالي بودند.

دوست دارم كارهايي كه شروع كرده‌ام را در سال آينده هم ادامه بدهم و به اتمام برسانم. پروژه‌هاي موسيقي دارم كه بايد آماده كنم و تحويلشان بدهم. كارهايي هم هست كه براي خودم خواهد بود و دوست دارم آنها را هم در سال آينده تمام كنم. اجراي كنسرت در جاهاي مختلف دنيا هم كه ادامه خواهد داشت و اميدوارم اجراهاي موفقي داشته باشم.

متاسفانه سال گذشته اتفاق خاصي را در جهت بهتر شدن موسيقي ايران شاهد نبودم و موسيقي ما تغييري نكرد. متاسفانه سطح دانش و سليقه مردم ما بالا نيست و مردم به حد كافي موزيك گوش نمي‌كنند تا سليقه موسيقي‌شان بهتر شود. موزيسين‌هاي ما هم همين‌طور هستند و نه خودشان زياد موسيقي گوش مي‌كنند و نه تلاشي در جهت بهتر شدن وضعيت موسيقي مي‌كنند. قبل از اينكه موزيسين بشوند شروع مي‌كنند به ساخت موسيقي و قبل از اينكه خواننده شوند كار خواندن را آغاز مي‌كنند. در اين شرايط نمي‌شود انتقاد سازنده‌اي از وضعيت موسيقي و كارها كرد و در مورد كليات و جزئيات توليدات موسيقايي حرف زد. متاسفانه موسيقي پاپ ما نسبت به موسيقي دنيا جزو پايين‌ترين‌ها هست.
منبع: نسیم هراز