[ سعید چاوشی - استاد دانشگاه ]
 
محمدرضا شجریان هنرمند شاخص، محبوب و مؤثر چهار دهه اخیر تاریخ معاصر ایران بود و فقدان او، سوگ فرهنگی‌ای است كه «هر دم آید غمی از نو به مبارك بادش!» انكار نقش برجسته‌ی او در معماری نوین و شیوه‌مدارانه‌ی آواز ایرانی، خشت بر آب زدن است. جدا از مشی و منش هنری ویژه محمدرضا شجریان، نقش‌آفرینی او در تحولات اجتماعی و ابراز نظرات انتقادی در قبال برخی تفكرات و رویدادهای جامعه ایران، او را به‌عنوان شخصیتی خاص مطرح كرد.امّا شجریان كه در طول فعالیت هنری خود، بارها در معرض مصادره گروه‌های سیاسی متعدد قرار گرفت، با هوشیاری از بند و بستِ هر نوع تفكر حزبی و دسته‌ای رست و ذهن خود را متمركز بر طراحیِ سلوكِ هنری آواز و موسیقی مطلوب خویش كرد؛ سلوكی كه بر بنیاد مطالعه سبك‌ها و شیوه‌های آوازی قدما و ایجاد یك متر و معیار نوین زیبایی‌شناسانه بود....