موسیقی ما - هر اندازه که ارتباط هنری میان هنرمندان و آهنگ‌سازان کشورهای غربی در جریان است و آنان از یکدیگر تاثیر می‌گیرند، در خاورمیانه، فعالان هنری هر کشور چون جزیره‌ای جدا از یکدیگر فعالیت می‌کنند و البته از این بگذریم که خود آهنگ‌سازان نیز در کشور ما فعالیت‌های مجزایی از یکدیگر انجام می‌دهند و چندان ارتباط معنایی یا کاری میان آنان وجود ندارد. حالا «کاوه میرحسینی» در پی راه‌انازی انجمنی با نام «انجمن آهنگ‌سازان خاورمیانه» است. او دروس موسیقی را تحت تعلیم موسیقی‌دان فقید «حامد مهاجر» فرا گرفت و وارد دانشگاه هنر و معماری شد. کنترباس را به‌عنوان ساز اول انتخاب کرد و زیرنظر مرحوم «علیرضا خورشیدفر» تعلیم دید. برای ساز دوم سه‌تار را برگزید و آن را همراه با ردیف موسیقی ایرانی زیرنظر «مسعود شعاری» و «حسین مهرانی» فرا گرفت و با موسیقی معاصر از طریق کلاس‌های تاریخ هنر و موسیقی «کیوان میرهادی» و آهنگسازی «هوشیار خیام» آشنا شد. او در دانشگاه UDK برلین طی دوره‌ی کوتاهی به تحصیل آهنگسازی پرداخت و دوره‌های رهبری ارکستر را گذراند و پس از بازگشت به ایران در 1391 آنسامبل کانتوس را راه‌اندازی کرد. آثار میرحسینی توسط نوازندگان، آنسامبل‌ها و ارکسترهای داخلی و بین‌المللی اجرا و ضبط شده است.
 

• * درباره‌ی انجمن آهنگ‌سازان خاورمیانه توضیح بدهید.

در تمام دنیا به‌خصوص در کشورهای غربی (اروپا و امریکای شمالی)، انجمن‌های متعددی برای آهنگ‌سازان این مناطق وجود دارد؛ نقیصه‌ای که ما به شدت کمبود آن را در خاورمیانه احساس می‌کنیم. فعالیت اصلی من در موسیقی در زمینه‌ی آهنگ‌سازی است و شاید به همین خاطر فقر بانک اطلاعاتی و آرشیو آهنگ‌سازان کشورهای این حوزه را به شدت احساس کردم و از آنجا که نمی‌توان امیدوار بود تا مرکزی دولتی یا سرمایه‌گذاران خصوصی در این زمینه اقدامی انجام دهند، تلاش کردم تا به طور شخصی اطلاعات آهنگ‌سازی خاورمیانه را جمع‌آوری کنم و خوش‌بختانه در این میان با چهره‌های بسیار خوبی در زمینه‌ی آهنگ‌سازی مواجه شدم.
 

• * ماحصل ایجاد این اتفاق چه خواهد بود؟

به تدریج این آثار اجرا خواهد شد. البته باید به این نکته اشاره کنم که من برای جمع‌آوری اطلاعات آهنگ‌سازان با انجمن‌های موسیقی و کنسرواتوارهای کشورهای مختلف از جمله ترکیه، تاجیکستان، افغانستان، آذربایجان و کشورهای دیگر مذاکراتی انجام دادم که خوش‌بختانه آنان نیز هم‌کاری خوبی با من داشتند. اما در جریان جمع‌آوری این اطلاعات، متوجه شدم که تا چه اندازه زبان موسیقایی ما به یکدیگر نزدیک است و گاهی حتی مشترک. درست مثل همان چیزی که ما در آثار آهنگ‌سازان اروپایی از ملیت‌های مختلف مشاهده می‌کنیم. این اتفاق می‌تواند به رسیدن به زبانی جهانی‌تر برای آهنگ‌سازان کشورهای مختلف کمک کند و باعث شود تا کسانی که در این حوزه فعالیت می‌کنند، بتوانند بهره‌ی بیشتری از آثار همدیگر بگیرند.
 

• * ایجاد این بانک اطلاعاتی اولین بار است که در خاورمیانه اتفاق می‌افتد؟

بله و شاید به همین خاطر است که مراجع رسمی موسیقایی در کشورهای مختلف از این مساله استقبال کردند.
 

• * به این نکته اشاره کردید که قرار است این آثار اجرا شود. در اولین گام آثار چه کسانی اجرا خواهد شد؟

ما در اولین قدم آثار 9 آهنگ‌ساز را انتخاب کردیم. در واقع  آهنگسازان افتخاری در اولین پروژه‌ی انجمن آهنگسازان خاورمیانه رضا والی (ایران)، احمد آلتینل (ترکیه)، علی جان پوسکولچو (ترکیه)، مانی جعفرزاده (ایران)، علی رادمان (ایران) و کاوه میرحسینی (ایران) هستند. همچنین در بخش رقابتی هم یوفوک بیچاک (ترکیه)، علی عامر (ترکیه) و علیرضا شهاب‌الملک (ایران) انتخاب شده‌اند. علاوه بر آن هنرمندانی چون عبدالله جمال (عراق)، نجات امین (عراق)، دلشاد سعید (عراق)، هاوار توفیق (اربیل)، فرنگیس علیزاده (آذربایجان)، علی عامر (سوریه)، مالک جندلی (سوریه)، کریم روستم (سوریه)، کیان عظمه (سوریه)، معیاس الیمنی (قطر)، علی جان پوسکولچو (ترکیه)، احمد آلتینل (ترکیه) و یوفوک بیچاک (ترکیه) در این انجمن عضو شده‌اند و در پروژه‌های آتی از آثار آنان بهره خواهیم برد. رویکرد کلی‌مان در این پروژه این است که تعدادی از آهنگ‌سازان به صورت افتخاری حضور داشته‌ باشند و ما به آنان سفارش کار دهیم و آنان در این زمینه اثری بنویسند و بخشی نیز به صورت رقابتی برگزار شود.
 

• * درباره‌ی حضور آهنگ‌سازان ایرانی توضیح بیشتری بدهید.

بله همان‌طور که توضیح دادم از ایران هنرمندان بزرگی چون رضا والی، محمدرضا درویشی، علی رادمان، مانی جعفرزاده، آرمین صنایعی، نیما عطرکار روشن و امیر محمودی به همراه من، این انجمن را یاری خواهند کرد. مساله‌ای که در این پروژه برای من اهمیت بسیاری دارد، این است که برای اجرای آثار نیز از نوازندگان کشورهای خاورمیانه بهره بگیریم. در این سال‌ها بسیاری از نوازندگان این کشورها، توانسته‌اند به نوازندگان نام‌داری بدل شوند و بسیاری‌شان در ارکسترهای بزرگ دنیا حضور دارند. حال ایجاد ارکستری با همراهی نوازندگانی ترک، عرب، پاکستانی و ایرانی و غیره می‌تواند به همبستگی بیشتر این کشورها بیانجامد و این اتفاق اگر از طریق ایران رخ دهد، سبب خواهد شد تا ایران مرکز موسیقی خاورمیانه شود؛ اتفاقی که در سال‌های متمادی وجود داشته و متاسفانه در این سال‌ها به سبب محدودیت‌هایی که برای موسیقی پیش آمده، این مرکزیت از بین رفته است. به همه‌ی اینها این نکته را اضافه کنید که من هم‌چنان بر این اعتقاد هستم که تبادل هنری میان کشورها، آسان‌ترین و بهترین راهی است که می‌تواند آنان را به هم نزدیک کند.
 

• * با توجه به شیوع ویروسِ کرونا، این اتفاق چه زمانی رقم خواهد خورد؟

قرار بود اولین دوره‌ی این رویداد خرداد ماه در شهرهای تهران و شیراز و هم‌چنین استانبول و ازمیر برگزار شود که اتفاقات کنونی سبب به تعویق‌ افتادن آن شد. علاوه بر آن با فستیوال‌هایی در انگلیس و آلمان صحبت‌هایی شده بود که قرار بود آلبوم‌های منتخب در آن به اجرای برنامه می‌پردازند.
 

• * شما پیش از این نیز با ارکسترهای خارجی همکاری‌های موسیقایی‌ داشته‌اید. در این باره توضیح می‌دهید؟

پیش از این قطعه‌ی «اشراق» ساخته‌ی من که بر اساس اذان‌های موسیقی ایران است، توسط ارکستر فیلارمونیک ازمیر اجرا شد. «اشراق» در لغت به معنای تابان‌شدن و درخشيدن است و در فلسفه‌ی اسلامى، نامی است بر فلسفه‌ی شيخ شهاب‌الدين سهروردى، معروف به شيخ اشراق. او معتقد است همه‌چيز از نور بر آمده، نور هميشه براى خود می‌درخشد و البته در اين درخشيدن است كه تشعشع آغاز می‌شود، پس تشعشع چيزى است كه می‌توان آن را آفرينش ناميد. آلبوم موسیقی اشراق برای ارکستر زهی ساخته و تنظیم شده و توسط آنسامبل کانتوس اجرا و ضبط شده و تک‌نواز ویُلن‌سل آن نیز «گُکچه باهار اُیتون» اهل کشور ترکیه است. من در این قطعه توانسته‌ام از آواهایی که از موسیقی ایران گرفته‌ام استفاده کنم. قطعه‌ی «اشراق» هم‌چنین توسط ارکستر «کانتوس» در دومین فستیوال موسیقی معاصر تهران هم اجرا شده بود و علاوه بر آن توسط ارکستر Milli Reasürans Chamber در یکی از بهترین سالن‌های شهر استانبول اجرا شد. خوشبختانه تا به امروز در ترکیه استقبال بسیار خوبی از کارهای ما به عمل آمده است. درباره‌ی موسیقی معاصر و نحوه کارکرد آن در موسیقی ایرانی و  نتاسیون موسیقی معاصر نیز ورک‌ شاپ‌هایی برگزار کرده‌ایم. با این حال چیزی که توجه من را به خودش جلب کرد، برخورد مردم ترکیه با این قطعه بود. من فکر نمی‌کردم موسیقی ایرانی اینقدر بتواند روی کشورهای خارجی و به‌خصوص کشورهای همسایه تأثیرگذار باشد. علاوه بر آن،‌ یک سری سفارش آهنگسازی گرفتم . فکر می‌کنم در حال حاضر این امکان وجود دارد که بین ایران و ترکیه پُل فرهنگی برقرار شود تا بتوانیم با آن‌ها در حوزه فرهنگ و بخصوص در دنیای موسیقی ارتباط داشته باشیم. البته پیش از من آقای محمدرضا درویشی که استاد بنده هستند در ترکیه یک سری مراودات فرهنگی داشته‌اند ولی فکر می‌کنم اگر ارگان‌های دولتی از هنرمندانی مثل بنده حمایت کنند شرایط بسیار بهتر خواهد شد. وقتی در ترکیه دو بار از یک آهنگساز ایرانی قطعه‌ای نواخته می‌شود، نشانه‌ بدی نیست.