
این کنسرت قرار است 26 دی 1398 طی دو سانس در سالن میلاد نمایشگاه بینالمللی تهران برگزار شود و تمامی بلیتهای آن نیز از چند روز پیش به فروش رسیده است. در حالی که برخی چهرههای موسیقی در روزهای اخیر از لغو برنامههایشان خبر دادهاند، طلیسچی دلیل لغو نکردن برنامهاش را مسئولیت خود در قبال «ارتزاق عوامل مختلف کنسرت و خانوادههایشان» عنوان کرد.
متن یادداشت علیرضا طلیسچی به شرح زیر است:
به نام خدا
در این روزها عزادار عدهی زیادی از هموطنانمان هستیم. انگار که این طوفان مصیبتهای وارده بر پیکر ایران ما تمامی ندارند. لذا به زعم خویش بر آن شدم مسیری جدا طی نموده و تسکینی هرچند کوچک بر دل بزرگ هموطنان داغدیده کشورم باشم.
۲۶دیماه در تهران کنسرتی خواهم داشت...
«برگزار میکنم!»
به دلیل اینکه مسئول مستقیم ارتزاق بیش از پنجاه خانوار زحمتکش از این کنسرت (اعم از نوازنده، صدابردار، نورپرداز، تهیهکننده، سالن و عوامل آن، موسسات برگزارکننده و کارمندانشان، گریمور، پرسنل زحمتکش خدماتی و اجرائیات و در نهایت هرکسی که حتی یک ریال سر سفره همسر و فرزندان خویش میبرد) هستم اینکار را حتماً انجام خواهم داد...
امّا خود اعلام میکنم در جهت برداشتن باری هرچند کوچک از دوش مردم کشورم، دستمزدی برای اجرای کنسرت ۲۶ دیماه دریافت نخواهم کرد و تمامی عواید خویش از این برنامه که به بهترین شکل ممکن فروخته شده را مستقیماً در اختیار هموطنان آسیب دیده کشورم در «سیستان و بلوچستان» قرار خواهم داد؛ بلکه ضمن ثابت کردن حُسن نیتم، هممسیر و همراه مردمی باشم که از صمیم قلبم دوستشان دارم و سیاهپوش عزیزانشان شدم.
به امید روزی که شاهد طلوع خوشبختی همیشگی این سرزمین باشیم.
این مردم سزاوار بهترین روزها هستند که قطعاً خواهد آمد...علیرضا طلیسچی
دی 1398
نویسنده:
اخبار مرتبط

نقد و بررسی

[استاد هوشنگ کامکار - آهنگساز]
پاییز که می شود خاطره ها دوره ام می کنند، حسرت ها یک به یک از شاخه های دلم آویزان می شوند و دانه دانه دلتنگی بر زمین دلم می نشیند از هستن هایی که نیست می شوند و بودن هایی که نیستند. تو امروز 57 ساله می شوی و "هنوز پاییز است"! تو 17 ساله می شدی و داشت پاییز می شد که نامیمونی و شومی بر این دیار سایه افکند، بمب های بدشگونی جنگی بی انجام جای "باران" بر سر ساکنان شهرهای این دیار کهن باریدن گرفت، بارید و بارید تا روزی که بالاخره از تو، زندگی امنت و خانواده عزیزت هم قربانی گرفت.

[ وحید لشکری - روزنامهنگار ]


قرار است در این نوشتار کوتاه و محدود پیش رو، در مقام پاسخ به این پرسش مهم (اما) تکراری بربیایم که «چرا شیوههای آوازی متعددی در ایران وجود ندارد؟»...

[ سید علیرضا میرعلینقی - منتقد و پژوهشگر موسیقی ]
«فرهنگ و هنر سهتارنوازی»، جدیدترین اثر تالیفی تحقیقیِ ابوسعید مرضایی را نمیتوان اتفاقی شبیه اکثریت قریب بهاتفاق کتابها و سیدیهایی که با عنوان ظاهراً قانعکننده آموزشی یکی پس از دیگری به بازار نشر میآیند، همسان دانست...

از پی رو آمدن بحث حقوق «مادی» و «معنوی» پدیدآورندگان آثار هنری، چه بسا بد نباشد از وجهی دیگر نیز به این مساله نگاهی داشته باشیم و این بار از منظر علاقهی شخصیام، یعنی «پیشینهیابی و سرگذشتشناسی ترانهها و قطعات موسیقایی تولید شده در گسترهی فرهنگ ایران». چه آنکه در سالهای پسِ پشت و در روند پیگیری این تمایل، بیش از پیش به اهمیت این مساله و به همان نسبت، تبعات ناشی از بیتوجهی به آنها پی بردهام...

[ سحر طاعتی - روزنامه نگار ]
آلبوم «شمس جان» بر بنیاد حکایت «پادشاه و کنیزک» از دفتر نخست مثنوی معنوی مولانا با موسیقی عماد توحیدی، در روزهای پایانی اسفند ماه گذشته توسط مرکز موسیقی حوزه هنری منتشر شد. در گذشته و در آلبومهای فراوانی اشعار مولانا محملی برای ساخت آثار موسیقایی متعدد بودهاند و آهنگسازان و خوانندگان بسیاری با اشعار دیوان شمس و مثنوی معنوی قطعاتی را اجرا و ضبط کردهاند، آنچه که بهعنوان تفاوت رویکرد بهرهگیری از شعر مولانا در «شمس جان قابل تشخیص و توجه است
افزودن یک دیدگاه جدید