1-اساسا زندگی کردن یک پدیده‌ی بداهه است. یک سرود جاری در لحظه. حالا در سرزمینی که چیزی مثل بداهه‌نوازی و بداهه‌سرایی از روزگاران قدیم در فرهنگ مردمش و تار و پود این فرهنگ آمیخته، آفرینش یک اثر هنری بداهه، شکل ویژه‌تری هم خواهد یافت.

2-هفته‌ی گذشته تماشاگر نمایش «بداهه» به کارگردانی آروند دشت‌آرای و بازی ستاره پسیانی، دیبا خاتمی، آروند دشت آرای، کاظم سیاحی، علی شادمان، امیر احمد قزوینی، الهام کردا، رضا کیانیان، سهیل مستجابیان، فاطمه نقوی، مارین ون هولک در تماشاخانه‌ی ایرانشهر بودم. نمایشی که به شکل بداهه در پرده‌های مختلف به مواجهه‌ی نسل‌های مختلف با موضوع ازدواج و چالش‌های روابط زناشویی می‌پرداخت. در پوستر کار وقتی با اسم علی کیانیان به عنوان آهنگساز این نمایش مواجه شدم طبعا در ناخودآگاهم حضور پدر ایشان، رضا کیانیان را در این همکاری کم‌تاثیر نمی‌دیدم. فکر می‌کنم در این سرزمینی که اساسا آقازاده بودن اتفاقی ناخوشایند است، هرقدر هم که تلاش کنیم تا عاری از هر قضاوتی به تماشای چنین نمایشی بنشینیم، آن ناخوداگاه قضاوت‌گر نمی‌گذارد. با این‌همه بعد از تماشای این تیاتر نمی‌توانم علی کیانیان را فقط به خاطر فرزند رضا کیانیان بودن سنجاق شده به این نمایش بدانم. بلکه با یک موزیسین خوب مواجه بودیم که اتفاقا کار خودش را هم به بهترین نحو به سرانجام رساند.

3-طبیعی‌ترین برخورد برای نمایشی که پرده‌های آن به شکل بداهه اجرا می‌شوند این است که چند نوازنده را در اطراف صحنه بچینی که با همان بداهه‌نوازی متعارف به اجرای موسیقی بپردازند. اما وقتی موضوع نمایش برشی از یک زیست شهری، آن هم در چندین بازه‌ی زمانی مختلف می‌پردازد و مفهومی که منتقل می‌کند علارغم پردازش و اتفاق افتادنش در سرزمین ایران و به زبان فارسی، مفهومی کلی و جهانی است، کمی هوش و خلاقیت لازم است تا اولین ایده، ایده‌ی نهایی نباشد. برای همین بود که موسیقی علی کیانیان برای بداهه، توجهم را جلب کرد. فضاسازی الکترونیک، استفاده از آمبیانس‌ها و صداهای افکتیو و در نهایت موسیقی کامل و زیبایی که برای یکی از صحنه‌های پایانی نمایش طراحی شده بود، یک بداهه‌نوازی معاصر از این زندگی بود. طبق اطلاعاتی که کارگردان نمایش داد، این طراحی موسیقیایی با توجه به صحنه‌هایی که به شکل بداهه اجرا می‌شدند متغیر بود و در آن روزی که من نمایش را دیدم همه چیز همانی بود که باید باشد. اجرای چنین کاری علاوه بر شناخت کامل از صداها و موسیقی، هوش و سرعت عمل بالایی هم می‌خواهد. طبیعی بود که بار ملودیک این موسیقی و صداها کمتر از مواردی مثل فضاسازی و ... باشد. اما در فعالیت‌های آتی علی کیانیان باید منتظر موسیقی بیشتری به معنای اصیل و واقعی آن باشیم. بابت بداهه به این آقازاده‌ی جدید هنرمند تبریک می‌گویم و منتظرم تا در فضاهای متفاوت دیگری موسیقی‌های کامل‌تری از او بشنویم.

4-نمایش بداهه یک مواجهه و بازی روانشناختی با پدیده‌ی ازدواج بود. چه برای آن‌هایی که ازدواج کرده‌اند، چه آن‌هایی که در شرف این اتفاق هستند و چه آن‌هایی که شاید برنامه‌ای برای ازدواج ندارند دیدن این نمایش خالی از لطف نیست.