موسیقی ما - شب گذشته (شنبه 3 شهریور) اولین کنسرت راک بانوانی که توانستند از سد مجوزها عبور کنند و به منصه ظهور برسد، توسط صنم پاشا و گروهش در فرهنگسرای نیاوران برگزار شد.
 
کمتر پیش می‌آید که (البته جای شکرش باقی است که پیش می‌آید!) در حیاط یک سالن کنسرت، فقط بانوان را ببینید؛ بانوانی که آمده‌اند تا هم کنسرت گروه مورد علاقه‌شان را ببینند و هم آنها را حمایت کنند که به نظر می‌آید امر واجبی در این بازار مردانه موسیقی است.
 
صنم پاشا و گروهش که تمام بلیت‌های کنسرتشان دو روزه به فروش رفته بود، دیشب برنامه کامل و امضاداری را ارائه کردند؛ آنها تصورشان این نبود که چون پیش از این مخاطب موسیقی ما را نشنیده یا این کنسرت با محدودیت‌هایی در حال اجرا است، پس صرفاً به ساز و آواز روی استیج قناعت کنیم. آنها پرفورمنسی برای اجرایشان در نظر گرفته بودند و ابتدای کنسرت با قرار گرفتن پشت پرده‌ای سفید، با سایه‌هایشان موسیقی را آغاز کردند و در ادامه کم‌کم از پشت آن پرده بیرون آمدند و زندگی‌شان را فریاد کردند. البته بَک‌دراپ‌هایی هم برای صحنه در نظر گرفته بودند و کلیپ‌های تمام قطعاتی که اجرا کردند را هم‌زمان نمایش می‌دادند که گاهی با نوشتن ترانه بعضی از قطعات روی آن، به مخاطبان کمک می‌کردند تا بتوانند در بعضی قسمت‌ها آنها را همراهی کنند.
 
آنها قطعاتی را اجرا کردند که مخاطبانشان برای اولین‌بار می‌شنیدند و برای همین هم خبری از هم‌خوانی (به آن شکل و شیوه مرسوم که در نظر داریم) نبود؛ اما این موضوع چه اهمیتی دارد وقتی مخاطبانت با تمام انرژی از ابتدا تا انتهای کنسرت تشویقت می‌کنند و به تو انرژی می‌دهند.
 
اکثر کارهای گروه اعم از ترانه، ملودی و تنظیم توسط صنم پاشا و گروهش انجام شده؛ ریتم‌های ساده‌ای که اصولی بودند و در آن خبری از سولونوازی‌ها به شکل اغراق شده نبود و گروه پا به پای هم موسیقی را پیش می‌برد.
 
صنم پاشا به واسطه مادر هنرمندش یعنی زهره نیازمند که خواننده موسیقی کلاسیک ایرانی است، از کودکی با ردیف و آواز کلاسیک و سنتی آشنا شده و بعد از آن به دنبال موسیقی راک و متال رفته است. حتماً شنیده‌اید که می‌گویند خواننده‌ها معمولاً در کنسرت‌های اولشان به دلیل استرسی که دارند، آن‌طور که باید و شاید نمی‌توانند از پس خواندن بربیایند و حتماً هم در بسیاری از کنسرت‌ها (مخصوصاً کنسرت‌هایی که این روزها به نام اجراهای پاپ روی صحنه می‌رود) با این موضوع مواجه شده‌اید؛ اما اتفاقی که در کنسرت دیشب افتاد کاملاً خلاف آن بود. صنم پاشا با تسلط کامل، لیریکس‌هایش را به سبک‌ و شیوه‌های مختلف خواند؛ از راک و متال تا آر.اند.بی و پانک و فانک و تحریرهای ایرانی.
 
آرمینا جعفری (درامز)، ریما حسن زاده (گیتارباس)، بیتا صادقی (گیتار الکتریک) و فروغ فضلی (کیبورد) اعضای گروه بودند که یازده قطعه در این کنسرت اجرا کردند. یکی از آنها قطعه «لالایی» با شعری از نیما راهداری بود که صنم آن را به اولین معلمش یعنی مادرش تقدیم کرد و در کنار دو دخترش یعنی آوا و نوا که به عنوان هم‌خوان مادرشان را همراهی می‌کردند، این قطعه را اجرا کرد. یکی دیگر از نقاط عطف این کنسرت اجرای قطعه «تنهایی» بود که صنم با خواندن کوروس قطعه از مردم خواست او را همراهی کنند و به این ترتیب سالن یکصدا فریاد می‌زد: «بخند تنهایی، برقص تنهایی، بجنگ تنهایی، عادت کن به تنهایی...»