دارم غرق نگاهت ميشمو كاش
ديگه هيچ ساحل امنى نباشه
زمانى آتش از چشمات بباره
ميشم باغى كه سوختن از خداشه

هنوزم غرق اون حسم كه گاهى
به لبهات طرح يك لبخند ميده
همون حسى كه اين خاك كويرو
به باغ آرزو پيوند ميده

تو نيستى خونه غمگينه
نفس تو سينه سنگينه
همش ميگم كسى تو شهر
برات از حال من ميگه

ميگن ديگه نمى آيى
بازم واسم يه رويايى
شده عشقت مثه اشكى
كه از چشمم نمى افته


ميخوام گم باشم اونجا كه هواشم
بوى عطر تورو يادم بياره
نمردم بى تو حيرونم كه دنيا
ميتونه چى سر آدم بياره