موسیقی ما - گروه «گره» شب گذشته (جمعه 21 اردیبهشت) توانست یک قدم بیشتر به اهدافش نزدیک شود و بعد از چند اجرا در سالن برج آزادی، خودش را به سالنی با ظرفیت بیشتر، یعنی اریکه ایرانیان برساند.
 
«گره» حالا یک سال و نیم است کنسرت‌هایش را برگزار می‌کند و سن و سالش هم بیشتر از این نیست. البته که اعضایش یعنی شهروز گودرزی، هادی کیانی، محمد نیک، آندره خاچیکیان، سهیل زرین کلک، نوید رهبر و بهزاد اشعاری، سال‌ها است (وقتی می‌گوییم سال‌ها یعنی چیزی نزدیک به دو دهه) در موسیقی راک فعالند و برای مخاطبان این سبک هنرنمایی می‌کنند.
 
حالا دیگر برای کسانی که یک بار اجرای آنها را از نزدیک دیده باشند، واضح است که «گره» به قول خودش آمده تا سطح شنیداری مخاطب را ارتقا دهد و مخاطبان پیگیر آنها هم حتماً بارها درباره کیفیت اجراهای این گروه شنیده و البته خوانده‌اند؛ برای همین می‌خواهیم در این مطلب به مسائل دیگری بپردازیم. اتفاق‌هایی که باعث می‌شود این گروه پرمخاطب که زمان فروش بلیت‌هایش به بیشتر از سی دقیقه نمی‌کشد، تا آخرین لحظه به برگزار شدن کنسرتش امیدوارم باشد. هر چند که با باز شدن بلیت‌فروشی گروه -آن‌هم تنها یک روز پیش از اجرای کنسرت- با حمایت مخاطب‌هایشان، پوسترشان باز هم با مهر سولداوت همراه شد.
 
داستان این است که اعضای «گره» در صفحات مجازی خود دلیل وقفه برای گرفتن مجوز را سنگ‌اندازی‌هایی اعلام کرده بودند که از سمت همکارشان پرتاب شده بود! به نظر می‌رسد دیگر نیازی به گفتن نیست که با وجود سخت‌گیری‌ها، به ویژه برای گروه‌های موسیقی راک، موسیقی به حمایت زیادی از طرف اعضایش (که خانواده خیلی بزرگی هم نیست) نیازمند است. آن هم زمانی که فضا برای موسیقی راک در جامعه بازتر شده و هنرمندان می‌توانند از این فرصت استفاده کرده و با حمایت از هم، حداقل کمی از این بیست سال تأخیر نسبت به موسیقی دنیا را جبران کنند. آن‌هم زمانی که نسبت به اکتِ خواننده و نوازنده‌ی دیگر سبک‌ها روی استیج برخورد دست و دلبازانه‌تری می‌شود اما نسبت به گروهی که سعی می‌کند اجراهایش صرفاً به بخش شنیداری محدود نباشد و مخاطبش بتواند از آن لذت بصری هم ببرد (منظور هد زدن و کارهای این‌چنینی روی استیج نیست)، موضع‌گیری می‌شود و نتیجه این‌که گروه چاره‌ای جز پایین کشیدن هیجان اجرا ندارد. «گره» اما همچنان ادامه می‌دهد و به نظر می‌رسد آمده تا بزرگ و بزرگ‌تر شود و استانداردهای جهانی را در کارش رعایت کند البته که این حمایت معمولاً از سمت قدیمی‌ترهای این سبک انجام می‌شود؛ کسانی مثل فرشید اعرابی، فرشاد رمضانی، اردوان انزابی‌پور یا همایون مجدزاده که با اشتراک گذاشتن پوستر گروه‌های راکِ درست و حسابی و حضور در کنسرت‌هایشان آنها را حمایت می‌کنند.
 
نکته پایانی هم این‌که تا چند سال پیش، به مطبوعات اجازه استفاده از واژه راک و متال داده نمی‌شد و گاهی مجلات به طنز از آن با عنوان سبک «صخره» و «فلز» نام می‌بردند اما حالا می‌بینیم که چرخ موسیقی -هر چند به کندی- در حال چرخش است و گروه‌های راک اجراهای بیشتری را به خود اختصاص داده‌اند.