موسیقی ما - «فیروزه نوایی» ششم اسفند ماه رسیتالِ فلوتی را با همراهی نیلوفر بدرکوهی و آیلین ارجمند در تالار رودکی برگزار خواهد کرد و در آن آثاری از حسین علیزاده، محمد سعید شریفیان، بهزاد رنجبران، مهران روحانی، رضا والی، محمدرضا تفضلی، سعید علیخانی و شروین عباسی را اجرا می‌کند. به همین بهانه با او گفت‌وگوی کوتاهی کرده‌ایم.
 

• * در این برنامه چه نوازندگانی با شما همکاری دارند؟

همکاران من در این برنامه خانم «آیلین ارجمند» نوازنده گیتار و خانم «نیلوفر بدرکوهی» نوازنده پیانو هستند و قطعاتی که انتخاب کردیم همه از آهنگسازان ایرانی است.

• * همان‌طور که اشاره کردید تمامی قطعات توسط آهنگسازان ایرانی ساخته شده و در این بین نام آهنگسازان جوانی هم به چشم می‌خورد. لطفاً در مورد این انتخاب بیشتر توضیح دهید.

طبیعی است که من اول قطعات را می‌بینم و اگر قابل اجرا و مطابق سلیقه من باشد و زبانشان را متوجه شوم دوست دارم که از آنها پشتیبانی کنم و آن قطعات را اجرا کنم. به نظر من همان‌طور که نویسنده کتاب از الفاظ استفاده می‌کند و کتابی می‌نویسد و خواننده‌ای که آن کتاب را می‌خواند و برداشت می‌کند و مفهوم مورد نظر نویسنده را درک می‌کند، آهنگساز هم همین‌طور است؛ فقط به جای استفاده از کلمات، از الفبای موسیقی استفاده می‌کند و جمله‌بندی‌ها و ایده‌هایش را توسط این نت‌ها بیان می‌کند. وظیفه ما نوازندگان این است که مفهوم و ایده آهنگساز را مطالعه و درک کرده و بعد اجرا کنیم. مثل کتابی که فیلم یا تئاتر می‌شود و به همه شخصیت‌ها پرداخته می‌شود و همه آن‌ها با توجه به درک کارگردان، رنگ و پرداخت خود را می‌گیرند، در مورد موسیقی هم باید به بیان مطلب پرداخته شود. این مسئله بسیار مهم است که منِ نوازنده، ایده و منظور آهنگساز را درک کنم. سلیقه شخصی من این است که در قطعات ملودی واضح وجود داشته باشد و قطعه دارای فرم مشخص باشد. به همین خاطر قبل از هر چیز تمام قطعات را قبل از انتخاب مطالعه می‌کنم و بعد برای اجرا تصمیم می‌گیرم.

• * حضور در کنسرت‌ها چه تاثیری روی نوازندگان می‌تواند داشته باشد؟

تا یک سنی نوازنده‌ها حرکات، نحوه نواختن و... را تقلید می‌کنند. تا اینکه بعد از یک سنی، ایده و سبک خودشان را پیدا می‌کنند. این‌که اجراهای زیادی ببینند و سبک‌های مختلف را تجربه کنند به این امر کمک قابل توجهی خواهد کرد. مضاف بر اینکه شنیدن قطعات دارای ارزش موسیقایی به شنوندگان در هر سطحی کمک خواهد کرد که سلیقه و قدرت شنیداری موسیقی خود را ارتقا بخشند.

• دلیل توجهتان به جوانان چیست؟‌

ما باید آن‌چه در توان داریم برای پشتیبانی از جوانان کشورمان انجام دهیم. موسسه نوای چنگ فرزانه در تهران و موسسه Bridge of Art- Bruke der kunst در اتریش با همکاری هم، راه را برای جوانان ایرانی هموار کرده‌اند تا بتوانند تجربه‌ای کوتاه مدت در فضای حرفه‌ای خارج از ایران داشته باشند و خودشان را با هم سن و سالان خود در خارج از ایران مقایسه کنند. در سفر اخیر در صحبت‌هایی که در آخر دوره‌ها انجام شد، با این جمله‌ها از شرکت‌کنندگان مواجه شدیم که مثلاً من تازه فهمیدم که هایدن یعنی چه، تازه متوجه شدم که فهمیدن موسیقی یعنی چه، تازه درک کردم رنگ‌هایی که می‌توانم توسط سازم تولید کنم چقدر متفاوت هستند و.. و این‌که اصلاً تصویری از قطعه اجرایی خود داشته باشند و یک داستان یا حرف برای تعریف کردن داشته باشند. نوازندگان باید بتوانند از سازشان برای بیان حرف آهنگساز استفاده کنند و هدف ما دقیقاً از این دوره‌های کوتاه مدت همین است. ما واقف هستیم که در یک دوره کوتاه‌مدت امکان‌پذیر نیست که از صفر تا صد یک نوازنده را تصحیح کنیم؛ ولی با دادن ایده‌هایی برای ادامه راهشان و باز کردن دریچه‌هایی برای درک بهتر آنها از موسیقی، می‌توانیم به مسیر موسیقایی آنان جهت و هدفی بهتر بدهیم و جرقه‌هایی در ذهن آنها ایجاد می‌کنیم که پس از گذراندن دوره به دنبال راه‌هایی جدید باشند. درصد بالایی از متقاضیان شرکت‌کننده در این دو سال آخر در این دوره‌ها درک درستی از برقراری ارتباط با قطعه ندارند. نواختن یک ساز فقط تکنیک و نواختن نت‌های نوشته شده نیست. یک نوازنده باید برداشت خود از قطعه را با ساز و یا حتی با زبان بدن خود بیان کند.

• * و حرف آخر...

به نظر من موسیقی کلاسیک در ایران هنوز مخاطب زیادی پیدا نکرده و نسبت به موسیقی سنتی ایرانی هنوز آن‌قدر که باید شناخته شده نیست. باید برنامه‌ای مدون برای فرهنگ‌سازی در این زمینه صورت پذیرد و برای شناساندن این موسیقی به مردم و جا انداختن آن برای تمام اقشار جامعه تلاش کرد.