بید مجنون زیر بال خود پناهم داده بود
در حریم خلوتی جان بخش راهم داده بود
تکیه بر باله نسیم و چنگ در گیسوی بید
مسندی والاتر از ایوان شاهم داده بود

شاه بودم بر سر آن تخت شاه وقت خویش
یک سبد گل تا افق جای سپاهم داده بود
چتر گردون سجده‌ها بر سایبانم برده بود
عطر پیچک بوسه‌ها بر پیشگاهم داده بود

آسمان دریای آبی ابرها قوهای مست
شوق یک دریا تماشا بر نگاهم داده بود
آه ای آرامش جاوید کی آیی بدست
آسمان یک لحظه حالی دل بخواهم داده بود