بیلی گیبونز (Billy Gibbons)، خواننده و نوازنده‌ی  گیتار 65 ساله‌ی گروه راک‌ ـ‌ بلوز تکزاسی زی‌زی تاپ (ZZ Top)، به همراه گروه شخصی‌اش موسوم به The BFG’s اولین آلبوم سولوی خود را به نام Perfectamundo در هفته اول ماه نوامبر 2015 منتشر کرد. در طول چهل و پنج سالی که از فعالیت گروه زی‌زی تاپ می‌گذرد بیلی گیبونز به‌عنوان فرد اصلی گروه سبک موسیقی خاص خود را پایه‌گذاری کرده است که ترکیب خاصی از راک جنوبی و بلوز تکزاسی است. نام او در این سال‌ها چنان با زی‌زی تاپ گره خورده  که برخلاف خیلی از موزیسین‌های راک تصور او خارج از گروه کار سختی است. اما او در اولین آلبوم سولوی خود از قالب شخصیت زی‌زی تاپی خود بیرون آمده و چهره‌ی جدیدی از خود را معرفی می‌کند.
 
گیبونز پس از اینکه در سال 2014 به جشنواره‌ای در هاوانا دعوت شد، سفری که هرگز صورت نگرفت، تصمیم گرفت آلبومی شخصی با طعم اَفرو‌کوبایی و لاتین تهیه کند. او در این آلبوم گیتارنوازی امضادار خود را که ناخودآگاه شنونده را یاد زی‌زی تاپ می‌اندازد، در کنار ریتم‌ رومبای کوبایی قرار داده است. البته اگر بدانیم که او در جوانی در در دهه‌ی 60 در نیویورک مدتی نزد تیتو پوئِنته، موزیسین و نوازنده‌ی پرکاشن مطرح موسیقی لاتین، ریتم‌های لاتین آموخته و تأثیرات موسیقی لاتین پیش از زی‌زی تاپ در او وجود داشته، رفتن به سراغ این سبک چندان عجیب به‌نظر نخواهد رسید.
 
او در این آلبوم بعضی قطعات قدیمی بلوز همچون Got love if you want it ، Treat her right و Baby, please don’t go را با استفاده از ریتم‌های کوبایی و سازهایی مانند تیمباله، بانگو، ماراکاس و کونگو به موسیقی لاتین برگردانده است. با این حال این اثر تلاقی دو ژانر است و صرفاً موسیقی زی‌زی تاپ به‌علاوه‌ی چند پرکاشن لاتین در پسزمینه نیست. این تلفیق دو ژانر ممکن است بعضی جاها یادآور موسیقی لاتین‌راکِ کارلوس سانتانا باشد، به‌خصوص در قطعه‌ی Got love if you want it (اثر اسلیم هارپو) که شنونده را به یاد روایت سانتانا از قطعه‌ی Black magic woman ساخته‌ی پیتر گرین می‌اندازد. بعضی این آلبوم را به تِکس مِکس (Tex-Mex) تشبیه کرده‌اند که تلفیقی از آشپزی آمریکا و مکزیک است و در ایالت تکزاس رواج دارد.
 
از نکات جالب توجه این آلبوم استفاده از صدای کلاسیک کی‌بورد هاموند B3 است که در چندین قطعه، به‌خصوص قطعه‌ی معروف Baby, please don’t go حضوری پررنگ دارد و به آن حال و هوایی سول و فانک داده است. او همچنین از بعضی عناصر پاپ لاتین نیز استفاده کرده است که در این میان استفاده از افکت اتوتیون برای صدای خواننده کمی توی ذوق می‌زند. او حتی در قطعه‌ای همنام آلبوم رپ‌خوانی نیز کرده است. بعضی از قطعه‌ها به زبان انگلیسی و بعضی دیگربه زبان اسپانیایی است، جاهایی هم اسپینگلیسی (Spanglish) خوانده شده است. به‌طور کلی گیبونز در انتقال حس سرخوشی و انرژی و شور و حال موسیقی لاتین در این آلبوم موفق بوده است.
 
معمولاً چرخش‌های سبکی  بخشی از طرفداران را ناامید و حتی عصبانی خواهد کرد، اما از طرفی قشری دیگر را به آلبوم علاقه‌مند خواهد کرد. در هر صورت بیلی گیبونز با آن صدای خش‌دار و غبارگرفته‌اش، صدای گیتار تخته گازش، و سه قبضهِ ریش بلوندش در طول کمتر از نیم‌قرن فعالیت موسیقی چنان برَندی تأسیس کرده است که به این راحتی خدشه‌دار نخواهد. به‌نظر می‌آید پیرمردِ سرخوش در این آلبوم بیشتر به‌دنبال عشق و حالی شخصی با موسیقی و لذت بردن از آزادی بیرون از فضای زی‌زی تاپ است. در هر صورت کارکرد پروژه‌ی سولو و شخصی همین است: ماجراجویی و تجربه‌ای خارج از مسیر اصلی.