راب توماس (Rob Thomas) کنترل  امور را رها کرده  و می‌گوید: «در دو آلبوم سولوی اولم همه خودنمایی که دوست داشتم را کردم». این هنرمند 43 ساله که چهره اصلی گروه «مچ‌باکس 20» (Matchbox Twenty) هم هست بعد از آن دو آلبوم ( «بهانه‌ای برای بودن» تولید 2005 و «لالایی» محصول 2009 که اولی به جایگاه اول و دومی به جایگاه سوم در جدول بیلبورد 200 رسیدند) حالا برای آلبوم سوم‌اش از ترانه‌سراهای دیگری استفاده کرده‌است، ریکی رید (Ricky Reed) از گروه «وال‌پیپر» (Wallpaper) و رایان تدر (Ryan Tedder) در آلبوم سوم استودیویی او به نام «بزرگترین ناشناخته» (Great Unknown) که 21 اگوست منتشر شد همکاری کرده‌اند. آلبومی که گزیده‌ترین آلبوم راب توماس محسوب می‌شود.
 
آلبوم «بزرگترین ناشناخته» با دو قطعه رقصی آغاز می‌شود. شما چطور رقصنده‌ای هستید؟من رقصنده‌ی افتضاحی هستم. فقط خودم را تکان می‌دهم. برای همین هم هست که بخش عمده این موسیقی در ریتم چهار چهارم است. اینطوری ضرب روی همه بیت ها هست. لازم نیست آدم خیلی فکر کند. من خواننده بهتری هستم تا رقصنده و در خوانندگی هم فقط یک خواننده معمولی هستم حالا خودتون مسئله را حل کنید.
 
در این آلبوم اِلمان‌های موسیقی رپ و هم فولک وجود دارد. فکر می‌کنی مخاطبانت تا چه اندازه با این تجربه‌گرایی در ژانر همراه تو شوند؟مخاطبان من خیلی اهل تجربه هستند. نمی‌خواهم بگویم «بخشنده» چون در آن صورت انگار من اشتباهی مرتکب شده‌ام. آن‌ها می‌خواهند صدای یک گروه راک را بشنوند و در عین حال به من اجازه می‌دهند برای دقیقه‌ای یک گروه پاپ باشم یا یک خواننده فولک. آن‌ها به من اجازه می‌دهند به هر کجا می‌خواهم سرک بکشم و این خیلی دوست‌داشتنی است.
 
تک‌آهنگ «صبرکن، برای همیشه» در خودش یک آهنگ عروسی بالقوه دارد.بله متوجه هستم. یک بار با جان میر گپ می‌زدیم، درست بعد از اینکه او قطعه «دختران» (Daughters) را منتشر کرده بود و او گفت: "با دو قطعه «دختران» و «هموار» (Smooth: قطعه‌ای از توماس در سال 1999 همراه با کارلوس سانتانا) صدای من و تو برای همیشه در همه عروسی‌ها پخش خواهد شد ". کسی نمی‌داند آینده حرفه‌اش به کجا می‌رسد. شاید روزی من در عروسی‌ها برنامه اجرا کنم.
 
همسرت ماریسول مالدونادو، اخیرا برای یک آسیب معزی تحت عمل جراحی قرار گرفته. چطور با وجود نگرانی‌هایت مربوط به او روی صحنه اجرا می‌کنی؟زندگی همیشه آدم را غافلگیر می‌کند. آن دو ساعت هر شب استراحتی است برای ذهن آدم. آدم به تمام قطعاتی که ساخته نگاه می‌کند و می‌بیند تمام آن‌ها آمیخته‌ای از لحظات لذت و البته درد هستند بعد آدم آن‌ها را با یک سالن از آدم‌های غریبه سهیم می‌شود. استیصال همیشه همراهی را دوست دارد. هرچقدر در زندگی آدم مصیبت بیشتری وجود داشته باشد زمانی که زمان اجراست، آرامش‌بخش بزرگ‌تری است.
 
حال همسرت چطور است؟متوجه شدیم که مشکل چه بوده. الان مطمئن شده‌ایم که مشکل سرطانی نیست. وقتی شما با چنین مسائلی طرف می‌شوید یک جنبه فیزیکی ماجرا است و دیگری جنبه ذهنی و عاطفی آن یعنی شما نمی‌دانید چطور باید با مسئله برخورد کنید و چه کاری از دستتان بر می‌آید. حالا که می‌دانیم مسئله چه چیز است در شرایط خیلی بهتری قرار داریم.
 
نوستالژی دهه 1990 همیشه  و خیلی پر رنگ وجود دارد. آیا گروه  مچ‌باکس 20 خیلی از آن استفاده می‌کند؟در اجراهای من شما از مخاطب 12 ساله تا 65 ساله می‌بینید. بچه‌هایی که درکنار والدینشان بزرگ می‌شوند آهنگ‌های مار گوش می‌کنند. مثل من که عاشق فلیت‌وود مک هستم. یک بار داشتم با بروس اسپرینگ‌ستین (Bruce Springsteen) صحبت می‌کردم، درباره اینکه من دارم نسل دوم از هوادارانم را تجربه می‌کنم  و او نسل چهارم را. او گفت «فقط بخوان و اجرا کن، برای همه کسانی که دوست دارند آن چیزی که تو اجرا می‌کنی را بشنوند. روزی نوبت به بچه‌های آن‌ها می‌رسد و تو همیشه طرفدارانی داری که در حال رشد کردن هستند و بزرگ می‌شوند.»