موسیقی ما - دیوید بروان، ریویو نویس مجله رولینگ استون مطلب کوتاهی درباره آلبوم جدید خواننده قدیمی امریکایی، جیمز تیلور (برنده پنج جایزه گرمی) نوشته که در ادامه می‌خوانید:
 
در اولین آلبوم جیمز تیلور  (از فعالیت‌های جدیدش) در 13 سال گذشته [تیلور در فاصله این 13 سال تنها یک آلبوم در سال 2008 منتشر کرد که در آن قطعات محبوبش  از دیگران را باز خوانی کرده بود] -  مدت زمانی که حتی برای استانداردهای خیلی دقیق او نیز زمان بسیار زیادی محسوب می‌شود – می‌بینیم که گذشته‌ی جیمز تیلور هرگز همچون تصویری در آینه عقب ماشین که دور و دور تر می‌شود نیست: او در قطعه «امروز، امروز، امروز» در آلبوم «قبل از این جهان» می‌گوید: «به هر ترتیب من نمرده‌ام».

قطعه «فرشتگانی از فِن‌وِی» در این آلبوم، یادآوری تلخ و تندی از مادربزرگ او و علاقه زیادش به «رد ساکس» (تیم معروف امریکایی بیس‌بال) است و همانطور که خود [در ترانه این قطعه] می‌خواند سال 1965 سالی بود که تیلور به طرفداران ساکس پیوست و «به نظر نمی‌سد خیلی از آن سال‌ها گذشته باشد».

در این آلبوم، سادگی موسیقی تیلور با حال و هوای اثر که نوستالژیک است بسیار همخوانی دارد. او در این آلبوم تمرکزِ دوباره و  بیشتری روی صدا و گیتارش می‌کند که هر دو به شکل معجزه آسایی دست نخورده و سالم باقی مانده‌اند. در مجموع «قبل از این جهان» مستقیم‌ترین و صریح‌ترین آلبومی است که او در تمام این سال‌ها تولید کرده است.

قطعه «افغانستان سرزمینی دور» لحنی دارد که شدت  آن نامحسوس است و از زاویه دید یک سرباز امریکایی روایت می‌شود و در کارهای اولیه تیلور ریشه دارد.

قرار دادن قطعه‌ای که عنوان تفکر برانگیز آلبوم روی آن است در کنار «بهار دلنشین» حال و هوای ورژن قدیمی‌تر و عمیق‌تر این کلاسیک چندبخشی به نام «Suite for 20G» را زنده می‌کند که از آلبوم سال 1970 تیلور است. حتی با وجود تکه‌هایی احساساتی و دم دستی (مثل قطعه ورلد میوزیک «زمان نمایش») و تکیه زیاده از حد به هارمونی‌های شکننده که آهنگ‌ها را به بی‌هویت شدن تهدید می‌کند، آلبوم «قبل از این جهان» یک جیمزِ مهربان سالخورده را به ما نشان می‌دهد.