موسیقی ایرانی پدیده‌یی مبتنی ‌بر اجرای فردی تکنوازی، تکخوانی و بداهه‌نوازی است. از همین‌رو بنابر نیاز جمعی رسیدن به چند صدا از جمله دغدغه‌های موسیقی ایران بوده است ولی متاسفانه به این دلیل که ارکس‌تر موسیقی ایرانی به تعریف مشخصی دست پیدا نکرده به نوعی این نیاز هم بی‌پاسخ مانده است. آنچه به نام ارکس‌تر موسیقی ایرانی در حال فعالیت است، تصنعی است و به معنای واقعی در اجراهای زنده آنچه مفهوم ارکسترهای موسیقی ایرانی را بدهد، وجود ندارد و اگر تکنیک و صدا‌ها را از روی موسیقی ایران ‌برداریم مشخص می‌شود که هنوز به ارکس‌تر ایرانی مشخصی نرسیده‌ایم. در جامعه و زندگی جمعی امروز نیاز به ارتباطات با دنیای پیرامون به درستی دیده می‌شود و حال اینکه موسیقی یکی از ارکان مهم در بر قراری این ارتباط است و به نوعی امروزه حرف اول را در دنیا می‌زند. از همین رو برای پرداخت به نیاز جمعی باید با حفظ اصالت‌های موسیقی ایران چون تکنوازی، تکخوانی و بداهه‌نوازی به ارکسترهای جمعی دست پیدا کنیم. نسل امروز موسیقی در زمینه‌های مختلف موسیقایی چون نوازندگی، آهنگسازی، رهبری ارکس‌تر و همچنین در حوزه سازسازی حرف اول را می‌زند. قبل از انقلاب در حوزه سازسازی فعالیت‌های اندکی صورت می‌گرفت و در حوزه ساز تار، تنها ساز یحیی شهرت داشت. بعد از انقلاب با وجود فشارهای بسیاری که وجود داشت این هنر توانست پیشرفت‌های چشمگیری داشته باشد و از سوی دیگر جنبه‌های ملی این هنر هم پایدار و قوی‌تر شد. موسیقی ایرانی به دلیل داشتن پشتوانه قوی مانند ردیف موسیقی که خوشبختانه در یونسکو به ثبت رسیده است از جنبه‌های ملی بسیاری برخوردار شده و مبنای افتخار هنر ایرانی است.

|در نشست رونمایی از ساز «یسنای» |

منبع: شرق