پریسا پارسا - «مجید اخشابی» خواننده پاپ کشورمان گفت: برای آموزش موسیقی سختی زیادی را متحمل شدم و تنها با تکیه بر استعداد خودم به کنکاش در عالم موسیقی پرداختم و در این مدت تمام سعی‌ام را کرده‌ام تا کاری در حد فهم و درایت مخاطبان عرضه کنم.

شنبه یا پنج شنبه فرقی نمی‌کرد، نمی‌خواست از زمان عقب بماند. ۳۸ سال زندگی و ۲۰ سال کار موسیقی از او مردی ساخته است آرام و صبور... «از محله بنده نواز» می‌گذرم و پشت در آموزشگاه تازه تأسیس‌اش می‌رسم. رنگ اتاقش سبز نیست ولی صدایش آبی رنگ، ژرف و حزن آلود است. مجید اخشابی، با تواضع همیشگی‌اش در مقابلم می‌نشیند و من با اولین سوالم کمی غافلگیرش می‌کنم.

• آقای اخشابی چه خبر از آلبوم آینه رو؟

اگر از جاده‌های زندگی به راحتی بگذرد در همین ماه‌ها از راه می‌رسد. بعید می‌دانم با این ترافیک، تا چند ماه دیگر هم برسد. (می‌خندد)

• رسیدن به معرفت و روح والا داشتن بخشی از وجود خداست که در هر انسانی قرار داده شده است، آیا در هنرمند‌ها این معرفت زود‌تر به رشد و شکوفایی می‌رسد؟

لازمه شناخت از دنیای مادی و معنوی داشتن شعور و خردی است که یک انسان در طول زندگی‌اش به دست می‌آورد. یک هنرمند قبل از اینکه هنرمند شود (یک هنرمند قبل از هنرمند بودن) باید تمام سعی خود را برای رسیدن به کمال به کار گیرد و انسان کاملی شود، در غیر این صورت به معرفت لازم نخواهد رسید. و به همین علت است که می‌گویند هنرمند واقعی فقط خداوند است.

• عده‌ای معتقدند که شما یک خواننده مناسبتی هستید، نظرخودتان چیست؟

شاید روال سالیان گذشته و شرایط حاکی بر رسانه و گرایش خودم به مناسبت‌های معنوی باعث شده کار‌هایم بیشتر رنگ مناسبتی به خود بگیرند.

• با توجه به این همه مشغله کاری و عشق به موسیقی چرا آنقدر در زمینه انتشار آلبوم کم کار هستید؟

این نقد را می‌پذیرم. حدود۵ سال است که از آلبوم پریزاد می‌گذرد و من در این مدت تمام سعی‌ام را کرده‌ام تا کاری در حد فهم و درایت مخاطبان عرضه کنم. امیدوارم با آلبوم جدید بتوانم رضایت لازم را به دست آورم.

• کلام تأثیر بیشتری دارد یا صدای خواننده؟

به نظر من هر کدام جای خود را دارد. اگر کلام خوانده نشود قطعه موسیقی پدید نخواهد آمد و اگر صدای خواننده بر روی یک شعر به خوبی ننشیند در ‌‌نهایت کار خوبی ساخته نمی‌شود. کلام و صدا رابطهٔ معنادارِ مکملی با یکدیگر دارند.

• با توجه به اینکه در آلبوم قبلی بیشتر از اشعار علی معلم استفاده می‌کردید ولی در آلبوم آینه رو این اتفاق کمتر به وقوع پیوسته است دلیل خاصی دارد؟

ببینید، سبک کار استاد علی معلم منحصر به خودش است در دوره ایی این همکاری بیشتر بود. ولی برای تنوع بیشتر تصمیم گرفتم تا از اشعار شاعران دیگر نیز بهره بگیرم تا آلبوم جدید مقداری متفاوت‌تر از کارهای قبلی‌ام باشد.

• شما در آموزشگاه‌تان دوره‌های آواز و سلفژ را دارید، قطعاً به عنوان یک موزیسین این را ضروری دانسته‌اید، آیا خودتان در بدو شروع آموزش این دوره‌ها را گذرانده‌اید؟

من در شرایطی به سراغ موسیقی رفتم که دسترسی به خیلی از امکانات آموزشی مقدور نبود. در شهر ساحلی تنکابن آموزشگاهی وجود نداشت تا من در کلاس‌هایش ثبت نام کنم. در آن زمان اگر کسی هنری داشت در خفا و تنهایی‌اش به آن می‌پرداخت. اعتراف می‌کنم که برای آموزش موسیقی سختی زیادی را متحمل شدم و تنها با تکیه بر استعداد خودم به کنکاش در عالم موسیقی پرداختم و اندک اندک آن را کامل کردم. دوره‌های دانشگاهی لیسانس و فوق لیسانس نیز فرصتی بود برای مرور و تکمیل کردن اطلاعاتم.

• یعنی برای شروع، فرد خاصی نبود که باآموخته‌هایش شما را در این مسیر یاری کند؟

خوب در میان اطرافیانم افرادی بودند که جسته و گریخته از موسیقی می‌دانستند. یکی از اولین معلمانم شوهر خاله‌ام بود که در جوانی‌اش دوره‌هایی از کلاس‌های سنتور را گذرانده بود و اطلاعات اندکی، مثل نحوهٔ گرفتن مضراب.... را به من انتقال داد. البته دلیل اصلی علاقه‌مندی من به سنتور یکی از دوستان پدرم بود که ساز اصلی‌اش ویلون بود، سنتور هم می‌نواخت جالب اینکه عادت عجیبی داشت، روز‌ها می‌خوابید و شب‌ها بیدار می‌ماند به همین دلیل بعضی از شب‌ها مه‌مان خانه ما بود و من برای اینکه صبح زود باید به مدرسه می‌رفتم و مجبور بودم شب‌ها زود‌تر بخوابم، نمی‌توانستم از سنتور نوازی این مه‌مان بهرهٔ کافی ببرم.

• تا حالا به این فکر افتادید که بخشی از وقتتان را در آموزشگاه به تدریس بپردازید؟

خیلی دوست دارم این اتفاق بیفتد. معلم بودن برای من مقدس و از حرمت خاصی برخوردار است. همیشه دوست دارم علاقه مندان به موسیقی را به آرزو‌هایشان برسانم.

• ما آدم‌ها در عین حال که آزادی را دوست داریم ولی گاهی از زندانی شدن جسم و فکرمان در یک حیطه احساس رضایتمندی بیشتری داریم. مثلاً خودمان را آنقدر غرق کار می‌کنیم که زندانی دنیای کار می‌شویم.

بله درست است، خیلی از افراد هستند که برای فرار از دنیای پیرامون خود، تمام وقت خود را در محل کار سپری می‌کنند و این نوعی زندانی کردن فکر و روح است. از طرفی کسانی که عشق هدایتگرشان باشد از کسی یا چیزی فرار نمی‌کنند، چون عشق به هنر غرورآفرین است. مثلاً یک نقاش ممکن است ماه‌ها وقت صرف کشیدن یک تابلو کند و متوجه گذر زمان نشود... من هم بدلیل عشق به موسیقی ممکن است ساعت‌ها پشت کامپیو‌تر برای تنظیم کاری بنشینم و وقتی به ساعت نگاه می‌کنم متوجه می‌شوم ساعت‌ها گذشته و من گذر زمان را احساس نکردم.

• چند وقت یکبار به دل طبیعت می‌روید، و در کنار ساحل دلتان قدم می‌زنید؟

خیلی زیاد، و یکی از مکان‌هایی که سالی چندبار برای تسکین و آرامش روح به آنجا سفر می‌کنم کلبه چوبی و گلی در ارتفاعات البرز است.

• اگرآرامش به مکان است پس چرا می‌گویند آسمان خدا همه جا یکرنگ است؟

این جمله را قبول ندارم، مکان تأثیر بسزایی در به وجود آمدن آرامش دارد، کسی که در تهران زندگی می‌کند در مقایسه با کسی که در وسط مزرعه با صدای نسیم و آب و.... از خواب بیدار می‌شود، مسلماً از آرامش کمتری برخوردار است. در مورد خودم باید عرض کنم صحن مسجد الحرام و مسجد النبی بیشترین آرامش را به من القا کرده‌اند.

• مجید اخشابی تعریف خاصی از خوشبختی دارد؟

ما انسان‌ها ذاتاً خوشبخت آفریده می‌شویم. به عنوان مثال، کسی که قبل از تولد، پدرش را از دست داده و در ‌‌نهایت به مقام والایی می‌رسد و کسی که چشمانش را باز می‌کندو می‌بیند فرزند یک پادشاه است و حکومت پادشاهی در انتظار اوست. هیچ کدام نشانه‌های خوشبختی یا بد بختی را در بدو تولد با خود همراه ندارد، آن عمارتی که هر انسانی در شخصیت‌اش می‌سازد خوشبختی‌اش را رقم می‌زند.

• وجود پدر و مادر نوعی دلگرمی برای فرزند است، شما با توجه به وابستگی شدید عاطفی که به پدرتان داشتید بعد از فوت او چطور این خلاء را پر کردید؟

خوب هیچ وقت خیلی از خلاء‌ها پر نمی‌شوند، وقتی پدرم فوت کردکمی باور این موضوع برایم سخت بود، ولی با نقل قولی از حضرت امیر که یکی از دوستانم برایم یادآوری کرد پذیرش این مسئله برایم راحت‌تر شدو آن این بود: درست است، کسی را که از دست داده‌اید هیچ‌گاه بسوی شما باز نمی‌گردد ولی شما که به دیدار او خواهید رفت...

• درک چه موضوعی برایتان راحت نبود؟

اوایل کمی دلخور بودم، پیش خودم می‌گفتم پدرم می‌توانست سرطان نگیرد. خیلی از فرزندان با وجود داشتن پدر، سال تا سال به آن‌ها سر نمی‌زنند، ولی ممکن است شیء‌ای را که برایشان خاطره انگیز است در مقابل چشمانشان بگذارند و ساعت‌ها به آن خیره شوند ولی چرا من با وجود آن همه علاقه باید رنج چنین جدایی را تحمل کنم. از این جور فکر‌ها...

• بچه‌هایی هم هستند که این خلاء از بدو تولد با آنهاست و هیچ وقت محبت پدر و مادر را احساس نکرده‌اند، چقدر به دنیای این بچه‌ها نزدیک می‌شوید؟

حقیقت‌اش زیاد به عالم بچه‌ها نزدیک نمی‌شوم. شاید دلیلش این باشد که کودکی را به درستی احساس نکردم، من خیلی زود باید بزرگ می‌شدم، در سن ۱۰ – ۱۱ سالگی شاگردانی داشتم و این برایم خوشایند نبود که من را به چشم یک بچه ببینند مثلاً خوب یادم هست ۴ یا ۵ ساله بودم که معلم برادرم به خانهٔ ما آمده بود و من با موتور پلاستیکی‌ام مشغول بازی دراتاق بودم. برادرم از من خواست که دیگر بازی نکنم و به من گوشزد کرد که در مقابل یک مه‌مان بازی کردن کار درستی نیست من هم دست از بازی کشیدم و موتورم را قایم کردم، اگرچه بعد‌ها فهمیدم نه تنها کار من ناپسند نبوده بلکه باید کودکی می‌کردم و از کودک بودنم لذت می‌بردم.

• اولین موی سپیدی که در بین موهاتون دیدید چه حسی پیدا کردید؟

دوم یا سوم راهنمایی بودم که اولین موی سپیدم را دیدم راستش حس خاصی پیدا نکردم و با خنده می‌گوید: موی سپیدو توی آینه دیدم آهی بلند از ته دل کشیدم

• شما آه کشیدید؟

نه، موی سپید نشانه عقل و خردست، از اینکه با تجربه‌تر می‌شوم نگران نیستم.

• دوست دارید امسال چه هدیه ایی از خدا دریافت کنید؟

سوال عجیبی پرسیدید، باید از خدا چیزی را خواست که ارزش خواستن داشته باشد و من امیدوارم پروردگار شعور بیشتری به من عطا کند و پرده‌هایی که در مقابل چشمانم وجود دارد را کنار بزند.