اجرای «دالیبور کاروای» در ایران برای ما یک معجزه و هدیه است. خود من هم کمی متعجب شدم از اینکه توانستم این امکان را به وجود آورم تا ایشان با وجود اینکه هشت‌ماه پیش در ایران اجرا داشته، باز هم به کشورمان بیاید و کنسرت برگزار کند. «بهنام ابوالقاسم» که در این اجرا کاروای را همراهی می‌کرد هم یک نوازنده درجه یک است و با وجود اینکه تنها ایرانی‌ای بود که می‌توانستیم برای حضور در این رسیتال پیدا کنیم، متأسفانه ابتدا در حق او کم‌لطفی شد و نامش در جدول برنامه‌ها قرار نگرفت. در کل، همه‌چیز این اجرا بسیار خوب و عالی برگزار شد و هر دو موزیسین در سطح خیلی خوبی تمام قطعات را اجرا کردند که بسیار هم مورد توجه مخاطبان برنامه قرار گرفت.
 
در این برنامه، سونات ویولن و پیانو اثر «فرانک» -که می‌توان گفت یکی از پیچیده‌ترین سونات‌ها برای ساز پیانو است- با کیفیت بالایی اجرا شد. برای این رسیتال قطعاتی انتخاب شده بودند که در شهرهای مهمی مثل وین و برلین نواخته می‌شوند و مهارت بالایی برای آن نیاز است. به جز آن، این رپرتوار به گونه‌ای انتخاب شده بود که هم زیبا باشد و هم شنیدن آن برای مردم ایران مشکل نباشد. انتخاب قطعات برای این برنامه به نظرم خیلی درست و دقیق صورت گرفته بود.
 
شب پیش از آن نیز -با وجود حواشی‌ای که نباید وجود داشته باشد- ما به همراه ارکستر سمفونیک تهران اجرای موفقی در افتتاحیه جشنواره موسیقی فجر داشتیم. من در طول فعالیت هنری‌ام، در فستیوال‌های بزرگی در وین، پراگ، برلین و... شرکت کرده‌ام و این اولین بار است که در جشنواره‌ای در مملکت خودم حضور داشتم و به این حضور هم افتخار می‌کنم.
 
من فکر می‌کنم ایران لیاقت این را دارد که هنرمندان عالی و درجه یک در جشنواره موسیقی‌اش شرکت کنند. البته من از دو سولیست درجه یک ایرانی برای این جشنواره دعوت کرده بودم که یکی خانم «لی‌لی دانش‌پور» بود که قرار است این هفته در مسابقات بزرگ جهانی پیانو شرکت کند و هنرمند دیگر هم «آرشا کاویانی» که در 16سالگی با ارکستر سمفونیک لندن نواخته است. این هنرمندان را من از شش ماه پیش، پیشنهاد کرده بودم اما متأسفانه از سه برنامه‌ای که برای ارکستر سمفونیک پیشنهاد داده بودم، فقط یکی از آنها در جدول گنجانده شد که اگر من اعتراض نمی‌کردم و آقای مرادخانی دستور نمی‌دادند، اصلاً قرار نبود ما در افتتاحیه اجرا داشته باشیم. این‌ها مواردی است که امید دارم روزی در ایران درست شوند. به عقیده من ایران بیش از چیزی است که در برنامه جشنواره می‌بینیم و امیدوارم برنامه‌ها به نوعی پیش روند که ما بتوانیم ایران را به بهترین شکل در دنیا نشان دهیم.
 
فراموش نکنیم که یک جشنواره بین‌المللی با جشن گرفتن تفاوت دارد و باید در آن مردم را با چیزهایی روبه‌رو کرد که در طول سال آنها را ندارند. مدیران جشنواره اعلام کرده‌اند که برای پوشش خبری این برنامه از خبرگزاری‌های 35 کشور دنیا به ایران آمده‌اند؛ خب طبیعتاً باید جلوی آنها بهترین چهره ممکن را از خودمان نشان دهیم که طبیعتاً چنین کاری زحمت دارد و باید برایش تلاش کرد. من افتخار می‌کنم که در ایران چنین جشنواره‌ای داریم و با افتخار هم در آن شرکت می‌کنم. اما معتقدم ما این پتانسیل را داریم و باید سطح برنامه‌ها بالاتر باشند.
 
هدف من از گفتن این حرف‌ها، صرفاً ساختن است و نه تخریب کردن و بیخود هم نمی‌خواهم انتقاد کنم. خدا را شکر که همین را هم داریم ولی اگر قرار است رسانه‌های خارجی مثل «نیویورک تایمز» و... اخبار این جشنواره را پوشش بدهند، باید به گونه‌ای رفتار کنیم که بتوانیم جلوی کشورهای دیگر به ایرانی بودن‌مان افتخار کنیم.