کار پر احساسی بود که انگار لبخند همیشگی آقای امینی ، قدرت تار آقای ساکت، امواج دریاییه بیس آقای ریاحی پور و فلوت رویاگونه آقای رحیمی کاملا امضا شده بود. ریتم زیبایی هم همراه این همه زیبایی بود. اما : من نتونستم حس واحدی رو در کار ببینم، گیتار احتمالا از سر فروتنی همراه بود. تار بی رحم و یکه تاز بود گر چه هر از گاهی فلوت خود را به رخ میکشید... یک حس بداهه نوازی در کل به عنوان یک اثر ظبط شده من را ناراحت میکرد. فقط یک نظر بود با دو بار شنیدن از گوشی موبایل. با عرض معذرت از اساتید.