ما فراموشکاران گناهکاریم...
شاید گناه بزرگ انسان فراموشکاری باشد ولی فراموشی جزوی از ذات طبیعت انسان است. ناچار فراموش میکند که فراموشی نبود مرگ عزیزان غیر قابل تحمل مینمود. رنجهای دیگران بر ما تحمیل میکنند تحمل پذیر نبود.
اینها همه قابل تقدیرست.
دوست ندارم اینجا بحث گسترده کنم و اصل مطلب جناب شجریان را لوث کنم.
ولی در این ده سال چه تعداد منزل از سوی مردم ساخته شد؟ چه شمار انبوه سازی از سوی بساز و بفروشها صورت گرفت؟ که اخیرا اصطلاح بساز و بنداز میگویند!
خود مردم چقدر آگاهی یافته اند؟
خود مردمی که هزران خانه تاکنون از زمان زلزله های طبس و رودبار و بم و غیره ساخته اند، چقدر به این اندیشه و عمل کرده اند که مثلا با ده درصد بیشتر سرمایه گذاری کردن در ساختمان مقاومت زلزه افازیش دهند.
آری روزی که مردم بینوای سیتان و بوچستان از خشکسالی و فقر به دیگر جاهای میکوچیدند مردم آذربایجان چکار میکردند. وقتی دریاچه های هامون و بختگان خشک میشد آنها چکار میکردند؟ آیا یادی از مردم سیستانی و بلوچ و بشاگردی کردند.
هنوز در این گام اول تردید دارید که ما همگی انسانیم و وقتی مسئله رنج انسانی باشد ایرانی و غیر ایرانی مطرح نیست و فارسی زبان و ترک زبان مطرح نیست و بلکه زدودن رنجهای بشری لازمست.