یادم میاد یه زمانی چاوشی تو یکی از معدود مصاحباتش می گفت: امیدوارم آهنگ هام همدم خوبی واسه تنهایی هاتون باشه. بازخورد این حرف رو ما همواره می دیدیم. تا تو یه ماشین که چند تا جوون توش بودن آهنگ چاوشی گذاشته می شد همه می گفتن بزن بعدی، چون اون سبک آهنگ که در تنهایی بسیار لذت بخش بود تو جمع اصلا حال نمی داد.
از اونجایی که محسن بسیار با ضاعقه هواداراش آشناست کم کم دست به تغییر سبک زد که البته در عین حفظ مفهوم ترانه ها ژانر موسیقی تغییر بسزایی کرد و در پرچم سفید به اوج خود رسید. اینکه ما درک درستی از موسیقی روز دنیا نداریم دلیل نمی شه که آلبوم رو ضعیف بدونیم. چاوشی با خلق این اثر ضمن اینکه صدای خودشو بیش از پیش به همگان رسوند و نظر نوع دیگری از مخاطبین رو به خود جلب کرد ثابت کرد که هرگاه اراده کند می تواند دست به تغییرات عمده ای در کارش بزند در عین حال که مضمون تغییر نکند.
حالا دیگر اون دسته از افرادی هم که با گوش دادن به موسیقی های نسباتا غمگین چاوشی در جمع مخالف بودن از این به بعد مشتاقانه استقبال خواهند کرد.

حضرت علی می فرمایند:
مومنی که دو روزش مانند هم باشد ضرر کرده است.
پس بیایید با شجاعت و البته درایت دست به ابتکار بزنیم نه اینکه از ترس از دست دادن طرفدارانمون همیشه تکراری باشیم.