نهال نخستین تجربه ی مستقل موسیقایی امیرحسین نجفی است که در عین وفاداری به ردیف و نحوه ی اجرای تکنوازی در موسیقی ایران، با نگاه منعطفی به مقولات ریتم و تکنیک های سازی شکل گرفته است.

توجه به فرم کلی اثر، استفاده از ریتم های مختلط، اعمال تغییرات دینامیکی و تمپو، ترکیب و استفاده از الگوهای متفاوت مضراب های راست و چپ و بهره بردن از تمامیت وسعت صوتی ساز تار از ویژگی های شاخص این اثر است. قطعات ضربی از پیش ساخته شده اند و با منطق معینی در کنار هم قرارگرفته اند. حتا در قسمت های آوازی از طرح هایی از پیش اندیشیده شده در روند اجرا و ساختار فرمال اثر استفاده شده است که بیانگر شیوه ی نگرش و دیدگاه خالق اثر به مقوله ی اجراست. همچنین اجرای آواز افشاری، دستگاه سه گاه و آوازبیات ترک به ترتیب با کوک های (دو-فا-سی بمل) (دو-فا-لاکرن-فا) (دو-فا-سی بمل-فا) فضای صوتی متفاوتی از این دستگاه و آوازها ارائه داده است .از آنجا که این اثر از نخستین تجربه های پدیدآورنده ی جوان آن است نهال نامگذاری شده است