یه جا نمونده رو تن شهر
که جای پای ما نباشه
یه جوری همقدم شدیم که
نشه مسیرمون جدا شه

تموم لحظه های با تو
واسم یه عطر موندگاره
چه خوبه هر کجای که میرم
ازت برام یه یادگاره

حریر دیدن تو
حجاب رو تنمه
نیاز بودن تو
شبیه پیرهنمه

برای خواهش من
جهان بی قفسی
برای هر نفسم
همیشه همنفسی

چی شد که راهمون دوتا شد
یکی شدن واست عذابه
چی شد به هم رسیدن ما
دیگه برات مثل سرابه

لحظه‌ی رفتنت یه بغضی
امون به گفتنم نمی‌ده
می‌خوام بگم بمونی اما
گریه امونمو بریده