موسیقیدانی که نمایندهی هویتِ فرهنگی مردم کوچه و بازار بود
«یدالله بدر» دار فانی را وداع گفت
موسیقی ما- استاد «یدالله بدر» -نوازندهی پیشکسوتِ ویولن- دار فانی را وداع گفت. یدالله بدر از جمله آهنگسازانی است که بخشی از هویت فرهنگ مردم کوچه و بازار را در موسیقی نمایندگی میکرد؛ آهنگسازی که برخی از ترانههایش ترسیمگر شادیهای نسلهای دهه ۴۰ و پنجاه تهران بود.
«ابوالحسن مختاباد» - منتقد و پژوهشگر موسیقی- دربارهی ایشان نوشته است: «قطعا برای نسل امروز چهرهای ناآشنا یا حداقل کم آشناست. چرا که نسل امروز نه تنها در حال از خاطر بردن گذشته خویش است، بلکه با سرعتی شگفتانگیز نوعی از موسیقی را جایگزین میکند که هویتی فرهنگی پس و پشت آن نیست. یدالله بدر از جمله آهنگسازانی است که بخشی از هویت فرهنگ مردم کوچه و بازار را در موسیقی نمایندگی میکرد؛ آهنگسازی که برخی از ترانههایش ترسیمگر شادیهای نسلهای دهه ۴۰ و پنجاه تهران بود. خوانندگانی چون آقاسی و یا داود مقامی و سوسن و … با آهنگهای او خاطراتی را برای نسلی از مردم این مرز و بوم رقم زدند که هنوز که هنوز است در محافل خصوصی آن نواها و نغمهها و اشعار همچنان به گوش میرسد و از زبانی به زبانی دیگر تکرار میشود. نغمههایی که به رغم اشعار نه چندان پرمایه، از لطافت و روانی خاصی برخوردار بودند و ملودیهایی بسیار ساده اما زیبا و فراوان تاثیر داشتند. سالهای دانشجویی با دوست خوبم رحمت امینی برخی از این ترانهها را به تفاریق گوش میکردیم.
بس که تو آزردی مرا
هرگز نمیبخشم ترا( با صدای داود مقامی)
از جمله این ترانهها بود که هنوز که هنوز است مزه و طعم آن در ذهن و ضمیرم جولان میدهد. یادش گرامی باد که شادی و طرب و طراوت را برای نسلی از ایرانیان به ارمغان آورد.»
«ابوالحسن مختاباد» - منتقد و پژوهشگر موسیقی- دربارهی ایشان نوشته است: «قطعا برای نسل امروز چهرهای ناآشنا یا حداقل کم آشناست. چرا که نسل امروز نه تنها در حال از خاطر بردن گذشته خویش است، بلکه با سرعتی شگفتانگیز نوعی از موسیقی را جایگزین میکند که هویتی فرهنگی پس و پشت آن نیست. یدالله بدر از جمله آهنگسازانی است که بخشی از هویت فرهنگ مردم کوچه و بازار را در موسیقی نمایندگی میکرد؛ آهنگسازی که برخی از ترانههایش ترسیمگر شادیهای نسلهای دهه ۴۰ و پنجاه تهران بود. خوانندگانی چون آقاسی و یا داود مقامی و سوسن و … با آهنگهای او خاطراتی را برای نسلی از مردم این مرز و بوم رقم زدند که هنوز که هنوز است در محافل خصوصی آن نواها و نغمهها و اشعار همچنان به گوش میرسد و از زبانی به زبانی دیگر تکرار میشود. نغمههایی که به رغم اشعار نه چندان پرمایه، از لطافت و روانی خاصی برخوردار بودند و ملودیهایی بسیار ساده اما زیبا و فراوان تاثیر داشتند. سالهای دانشجویی با دوست خوبم رحمت امینی برخی از این ترانهها را به تفاریق گوش میکردیم.
بس که تو آزردی مرا
هرگز نمیبخشم ترا( با صدای داود مقامی)
از جمله این ترانهها بود که هنوز که هنوز است مزه و طعم آن در ذهن و ضمیرم جولان میدهد. یادش گرامی باد که شادی و طرب و طراوت را برای نسلی از ایرانیان به ارمغان آورد.»
تاریخ انتشار : سه شنبه 21 مرداد 1399 - 18:15
افزودن یک دیدگاه جدید