موسیقی ما - کاوه دولت‌نیا (خواننده جوان موسیقی پاپ-راک) دومین کنسرت خود را در حالی برگزار کرد که همایون مجدزاده (سرپرست گروه کَهت‌مَیان)، در این اجرا برای اولین‌بار در یک کنسرت راک باکلام فارسی به عنوان نوازنده مهمان حضور داشت.

به گزارش «موسیقی ما»، دولت‌نیا دو سال پیش اولین آلبوم خود را با نام «گل‌مرداب» منتشر کرد که حضور هنرمندانی چون رامین بهنا، همایون مجدزاده و... در این اثر، گوش‌ها را برای شنیدن آن تیز کرد و در کنارش انتخاب اشعاری از باباطاهر، حافظ، هوشنگ ابتهاج و وفا قبادپور توانست از آن به عنوان آلبوم اول، اثری قابل تأمل بسازد که مجموع این المان‌ها در کنار آهنگسازی، تنظیم و نوع خوانش دولت‌نیا باعث شد این اثر در «سومین جشن سالانه موسیقی ما»، به انتخاب هنرمندان و متخصصین، نامزد بهترین آلبوم راک در سال 93 شود.

در این کنسرت، دولت‌نیا قطعاتی از همین آلبوم را اجرا کرد و سه قطعه جدید را هم چاشنی برنامه خود کرد. جنس و رنگ صدایی که او ارائه می‌دهد، شبیه به خودش است که می‌تواند نقطه قوتی برای کارهایش باشد. او در این آلبوم بیشتر غزل‌های عاشقانه‌ای را انتخاب کرده که گاه مهربان و لطیف است و گاه عاصی و سرکش می‌شود و با موزیک‌اش هم‌خوانی دارد. این آهنگساز سعی کرده اشعار را بسیار وفادارانه روایت کند. اما شاید نقطه عطف این آلبوم غزل درخشان «ترک شیرازی» از حافظ باشد که گیتار سولوی آن را همایون مجدزاده به زیبایی نواخته و مخاطب را با رنگ و لعاب تازه‌ای روبه‌رو کرده است.

در این کنسرت همایون مجدزاده برای نواختن گیتار الکتریک در سه قطعه روی صحنه آمد و با ایمپرووایزهایش (بداهه‌نوازی) توانست رنگ دیگری به استیج ببخشد و مخاطب (مشخصاً منظور افرادی است که مخاطب موسیقی راک هستند و نه صرفا مخاطبان این کنسرت) را با موسیقی راکی که از نام این نوع موسیقی انتظار  می‌رود روبه‌رو کند.

در برخی از قطعات اجرا شده در طول کنسرت هم گاهی موسیقی‌های آشنا شنیده می‌شد (مثل بخش‌هایی از تجربه‌های نام‌آوران موسیقی جهان همچون گری مور و اسکورپیونز) که در اجرا گاهی با ایجاد بریج‌هایی، آنها را می‌شکستند و تغییر فرم می‌دادند و گاه آنها را با هم مخلوط می‌کردند.

البته این اجرا کاستی‌هایی هم داشت که شاید مهمترین آن صدابرداری سالن «ایوان شمس» بود. ارکستر دولت‌نیا در این اجرا صدای قابل قبولی داشت و نوازنده‌ها با یکدیگر هماهنگ بودند. اما در بیشتر مواقع صدای گیتارباس خیلی شنیده نمی‌شد و مشخصاً در قسمت‌هایی که این ساز تک‌نوازی داشت، مخاطب می‌توانست صدای آن را بشنود. البته متأسفانه این موضوع یک امر تکراری در کنسرت‌های این جنس از موسیقی است. در سالن‌های ما، معمولاً صدابرداری به گونه‌ای است که از گیتار باس فقط یک فضا می‌سازند و آن را سه بعدی می‌کنند (کاری که معمولاً یک پد هم می‌تواند انجام دهد) و کمتر پیش می‌آید صدای باس به صورت خطی شنیده شود و این موضوع به راحتی می‌تواند زحمت افراد گروه را به هدر دهد.

موضوع دیگر نوع خواندن دولت‌نیا بود که گه‌گداری از آن حالت ژوست خود خارج می‌شد و در کنارش گاهی مخاطب را با تحریرهای پاپ روبه‌رو می‌کرد که از فضای متداول این نوع موسیقی دور است. البته ملودی‌های معمولاً گوش‌‌نوازی که دولت‌نیا برای آثارش انتخاب می‌کند، می‌تواند قشر بیشتری را (نسبت به فعالان موسیقی راک که معمولاً مخاطبان خاص دارند) متوجه این نوع موسیقی کند که به نظر می‌رسد، این اتفاق مسیری است که کاوه دولت‌نیا برای ادامه راه خود برگزیده و برای بیشتر به ثمر نشستن آن، در آلبوم دوم تلاش دارد تا علاوه بر اشعار کلاسیک، با خواندن ترانه مخاطبان عام بیشتری را به سوی خود جذب کند.