موسیقی ما - همایون نصیری و حکیم لودین، بار دیگر و برای دومین بار در دو سال اخیر، طی روزهای یکشنبه و دوشنبه، 30 و 31 خرداد در سالن سرنا با یکدیگر هم‌نوازی کردند.

آبان 93 بود که استاد حکیم لودین، این نوازنده 63 ساله افغان که یکی از نوازندگان جهانی ساز پرکاشن است به دعوت موسسه سرنا به ایران آمد و مستر کلاس‌هایی را در ایران برگزار کرد که همان سال دوئتی را با همایون نصیری، چهره سرشناس سازهای کوبه‌ای روی صحنه برد. او البته در گذشته هم با موزیسین‌های ایرانی همکاری کرده است که همکاری‌اش با یک گروه کوبه‌ای به نام «ضربانگ» نمونه‌ای از آنها است.

حالا این دو هنرمند برای دومین‌بار با یکدیگر هم‌نوازی و سازهای کوبه‌ای متعددی را در قالب قطعات مختلف استفاده کردند که توانست نظر مخاطبان را به خود جلب کند. همایون نصیری درباره این اجرا به «موسیقی ما» می‌گوید: «ما دو سال پیش هم با یکدیگر اجرا داشتیم که تجربه خیلی خوبی بود اما این‌بار بر اساس تجربه قبلی، هماهنگ‌تر بودیم و در نتیجه توانستیم اجرای پخته‌تری را به نمایش بگذاریم.»

او درباره حکیم لودین می‌گوید: «استاد لودین نوازنده بسیار باتجربه‌ای است که خودش را محدود به یک سبک نکرده و در ژانرهای مختلفی فعالیت کرده است. او ادوار هندی را خیلی خوب می‌شناسد و با سازهای ضربی متفاوت برای نقاط مختلف دنیا کاملا آشنایی دارد. این تفکرش برامن هم که چنین ذهنیتی دارم، بسیار جذاب است. ما با او کلاس‌ها بسیار پرباری داشتیم و از تجربیات‌اش استفاده کردیم و من هم تا زمانی که بتوانم در هر موقعیتی از هر استادی برای پیشرفت، یاد می‌گیرم.»

این نوازنده سازهای کوبه‌ای معتقد است در این اجرا تکنیک، گروو و ریتم‌ها در کنار هم پیش رفت و به یک اندازه اهمیت داشت که باعث شد هیجانی غیرقابل وصف برایش به ارمغان بیاورد: «این کنسرت برایم بسیار پرهیجان و جذاب بود در صورتیکه من در طول سال کنسرت‌های زیادی برگزار می‌کنم اما همنوازی با استاد حکیم لودین خیلی تکنیکال پیش رفت. ما با اینکه در فرصت محدود و تنها دو جلسه با هم تمرین کرده بودیم اما همه چیز خیلی خوب و هماهنگ پیش رفت و تبدیل به یکی از بهترین اجراهای من در این سال‌ها شد.»

هنرمندان زیادی از جمله احسان خواجه‌امیری، حسین شریفی، هومن نامداری، پویا نیک‌پور، دارا دارایی و.... در این کنسرت حضور داشتند. گفتاری از پویا نیک‌پور را در ادامه این گزارش بخوانید.
   

• همایون در مسیر خودش خط‌شکن است 

دهه هفتاد را هیچ‌گاه فراموش نمی‌کنم؛ زمانی که گروه «آور» را به همت شهروز مولایی و فرزام رحیمی تشکیل دادم و از تمام کسانی که در آن زمان بهترین‌ها بودند مثل دارا دارایی، بابک آخوندی، همایون نصیری، ایمان جعفری، مهراد شریف و آرش سبحانی دعوت به همکاری کردیم. همایون آن زمان یک نوجوان بود که به دلیل قابلیت‌های بسیار خوب و استعداد فوق‌العاده‌اش در آن سن  و سال به گروهی وارد شده بود که اختلاف سنی زیادی با اعضایش داشت. همه ما مطمئن بودیم که همایون تبدیل به یک ستاره می‌شود که جز این هم اتفاق نیفتاد. در این کنسرت وقتی او را مقابل استاد حکیم لودین دیدم و از حضور استادانه  و زیبایش لذت بردم به وجودش بسیار افتخار کردم. ما در تمام این سال‌ها در گروه‌های مختلفی با هم همکاری داشته‌ایم اما دیدن یک نوازنده در جایگاه واقعی خودش و در کنار یک استاد بی‌بدیل موسیقی، جای تحسین و افتخار دارد. همایون به عنوان یک نوازنده عالی و آرتیست یک کمپانی جهانی و در نهایت به عنوان استادی که شاگردان زیادی را به جامعه موسیقی عرضه کرده، با سن کمش، در جایگاه استادی ایستاده که در اجرایی که با حکیم لودین داشت مهر تأییدی بر این موضوع زد.

در این کنسرت، ابتدای برنامه با یک فضاسازی خیلی جالب شروع شد. همایون از یک طرف روی سیمبال‌ها، کرشندو می‌کرد و استاد لودین هم با اصوات و صداهای جالبی فضاسازی کرد. حتی برخی جاها احساس می‌شد که از دستگاه‌های الکترونیکی استفاده می‌شود. موضوعی که در کنسرت این دو برایم جذاب بود، از پیش تعیین نشده بودن تمامی فیگورها و اتفاقاتی بود که خود همایون هم آن را با جسارت بیان کرد و گفت که این لحظه‌ها به صورت بداهه پیش می‌رود که از نظر من نشان‌دهنده اتحاد بین روح این دو با یکدیگر بود. باید بگویم که حضور در این برنامه برای من هیچ فرقی با دیدن یک کنسرت خارجی بزرگ نداشت با این تفاوت که افتخار کردم که در این وسعت کم، چنین جمع صمیمی و در عین حال تخصصی ایجاد شده است. برای همین هم باید از کسانی که این برنامه را حمایت می‌کنند تشکر کرد، چراکه اولویتشان فرهنگ‌سازی و اشاعه فرهنگ موسیقی است.

حضور همایون با آن اعتماد به نفس در کنار حکیم لودین و جمله به جمله همراهی کردن او، لحظه به لحظه شادی و احساس رضایت‌خاطر خودش و در نهایت همه ما را در کنار خودش داشت و امیدوارم که این هنرمند درجه یک در هر عرصه‌ای که هست درجه یک بماند و قدردانی شود. علاوه بر آن روحیه بزرگوار حکیم لودین و شخصیت والای او باید برای ما الگو باشد و امیدوارم پای این موزیسین‌های بین‌المللی به ایران باز شود و بتوانیم به جز سازهای کوبه‌ای و پوستی و درامز در سازهای کلاویه‌ای، زهی، زخمه‌‌ای و ادوات دیگر هم این مسترکلاس‌ها را ببینیم.

یکی دیگر از اتفاقات این کنسرت حضور احسان خواجه‌امیری در این برنامه بود. همانطور که قبلا هم گفته بودم اصولا خواننده‌ها اکثر مواقع خودشان را ملاک قرار می‌دهند، اما برای من حضور احسان خواجه‌امیری و رهبر ارکستر کار درستش، هومن نامداری در کنسرت همایون بسیار جالب بود که نشان‌دهنده هماهنگی بین این گروه و خواننده است. چقدر خوب می‌شود که این قدردانی همیشه وجود داشته باشد و خواننده‌ها این درایت را داشته باشند و بدانند که با چه نوازندگانی برنامه‌های خود را جلو می‌برند.

در انتها هم می‌خواهم بگویم که اصولا پرکاشن سازی است که هر کس به صورت خودآموز آن را شروع کرده و امروز اگر می‌بینید که همایون در این نقطه ایستاده، می‌دانم که بدون هیچ استادی به اینجا رسیده است. همایون خط‌شکن این راه بوده و خوشحالم که می‌بینم در جایگاه خودش قرار گرفته و خودش را فدای موسیقی غیراصولی نکرده است. چقدر خوب است که این هنرمند گروه موسیقی «دارکوب» را تشکیل داده و از بهترین‌ها برای همکاری دعوت کرده است و چه بهتر که این اتفاقات خوشایند همچنان در زمینه موسیقی تخصصی باشد، چراکه همایون برای موسیقی‌دان‌ها و تمامی افرادی‌اند که در کنارش هستند یک الگو است و امیدوارم محوریت کارش روی اتفاقات ناب موسیقی همینطور ادامه پیدا کند و کارش را معطوف به خواننده نکند. چراکه اتفاقاتی که بر اساس چنین نگرش تخصصی موسیقی، به خصوص در بخش پرکاشن در حال پیش بردن است، در گروهی مثل «دارکوب» می‌تواند جذابیت‌های بیشتری را هم برای مخاطبان ایجاد کند.