«در سوگ فقدان یار دیرین روزهای خطر و فرار، و همراه و هم­نجوای لحظات غریبی و انتظار، و امین روزهای فتح و قرار، جز پرده‌­نشینی و مویه‌­گری سزا نیست.

بار غم، سنگین است و از طاقت بیمار و افسرده‌­ی چون منی افزون. اما چه باید کرد که گفته­‌اند در مصیبت­‌ها  ذکر خیر، فراخوانی است که با آن، دیگر دوستان و یاران را برای حمل ثقل بار غم و اندوه، به یاری طلب می‌­کنیم. پس برای تسلای خاطر خودم و همه‌­ی غم­زدگان این فقدان، اندکی از بسیارانِ بزرگی و شکوه شعر استاد حمید سبزواری را بر زبان می‌­آورم و باقی آنچه بر زبان نیاید را به نجوای درونی خودم با روح این عزیز  وامی­‌گذارم.

مرحوم استاد حمید سبزواری را به القاب بسیاری خوانده‌­اند. او را به حق، پدر و بلکه بنیان­گذار شعر آیینی انقلاب نامیده‌­اند و باز او را صدرنشین حماسه­‌پردازان زمانه ما نام­ نهاده‌­اند. این همه، برازنده­ی حمید سبزواری است. اما به باور من که روزهای بسیاری از عمر هنری خود را با ایشان گذرانده و نیز با کثیری از اشعارش خلوت­‌ها داشته­‌ام، شعر سبزواری، بیش از هرچیز، «شعر برائت» بود. برائت، مملو از یقین و اطمینان است اما هرگز آرام ندارد و با هیچ وصلی نیز از پای نمی­نشیند. بشارت است اما بیم نیز می‌­دهد؛ تجلیل است اما نهیب نیز می­‌زند. از همین روست که شعر سبزواری، حتی آنجا که در رثای عزیزی است، همواره با موضوع خود، فاصله­ می‌­گیرد و در سرگرم شدن به تجلیل و بزرگداشت، هرگز راه ناپیموده­ای که پیش روست را از نظر دور نمی‌­دارد.

 در اشعار سبزواری، همواره راهی برای بازرفتن و هدفی برای پی­‌گرفتن، در کار است. همین برائت از رضایت به حال و روز است که باعث می­‌شود، شعر سبزواری، انقلابی باشد و انقلابی نیز بماند و هرگز به زینت‌­المجالس شدن، حتی در حلقه­‌ی یاران نیز رضایت ندهد. بی‌­تردید این برائت دائمی به پای هدف و مقصد، میراث استاد سبزواری برای شعر و هنر انقلابی روزگار پس از او و پس از ماست.

بار دیگر، غم سترگ این فقدان عظیم را  به خودم و به همه­‌ی دلبستگان و وابستگان استاد سبزواری تسلیت می­‌گویم و برای آن جانِ ناآرام، آرامش ابدی را در جوار رحمت پروردگار آرزو می‌­کنم.»