[ سید ابوالحسن مختاباد - رئیس سابق کانون پژوهشگران خانه موسیقی ]

درآمد: روز گذشته سایت خانه موسیقی خبری منتشر کرد که در آن از برگزارشدن نشست شورای‌عالی خانه موسیقی به ریاست استاد محمدرضا شجریان خبر می‌داد. در این خبر همچنین آمده بود که بحث استعفای استاد حسین علیزاده از این شورا مورد بررسی قرار گرفت و عنوان شده است که «اعضای شورا ضمن ابراز تأسف از عدم حضور استاد علیزاده در جلسه با یادآوری حضور مؤثر ایشان در جلسات قبل که آخرین آن در خرداد ١٣٩٣ بوده است، با ذکر این نکته که دراین‌مدت هیچ‌گونه اظهارنظر یا نامه مکتوبی درخصوص استعفا از ایشان دریافت نشده است، علاقه‌مندی خود را برای حضور و استفاده از نظرات این استاد برجسته در جلسات شورای‌عالی اعلام داشتند».


 میانه: طبق ماده ۲۰ و ۲۳ اساسنامه خانه موسیقی مدت فعالیت شورای‌عالی خانه موسیقی سه سال است و باتوجه به‌اینکه هفت عضو این شورا روز ۲۹ خرداد سال ۱۳۹۰ انتخاب شدند و بعد از آن هم هیچ‌گاه مجمع عمومی خانه موسیقی به تمدید اعضای این شورا رأی نداده است؛ بنابراین ادامه فعالیت این شورا غیرقانونی است؛ چراکه از مدت قانونی آن بیش از ۱۸ ماه گذشته است.

با این توصیف ریاست استاد شجریان بر شورای‌عالی خانه موسیقی و اصولا مدت فعالیت تمامی اعضای شورای‌عالی خانه موسیقی غیرقانونی است و بنابراین عدم‌ حضور استاد حسین علیزاده در شورای‌عالی (بعد از خرداد ۱۳۹۳)، حتی اگر نامه‌ای هم ننوشته باشد، احترام به قانون و اساسنامه خانه موسیقی و حرمت‌نهادن به همان ۱۶‌هزار عضو این نهاد به‌زعم دوستان خانه موسیقی ملی! است که اعضای هیأت‌مدیره و شورای‌عالی در نتیجه رأی آنها چنین سمت‌هایی را به دست گرفته‌اند. براساس همین اساسنامه که قرارداد اجتماعی میان اعضا (مجمع عمومی و هیأت‌مدیره‌اند) است، هفت عضو این شورا از نظر قانون و اساسنامه خانه موسیقی دیگر نمی‌توانند چنین سمتی را داشته باشند. با این توصیف بهتر بود به جای پرداختن به استعفای بحق استاد علیزاده این نکته در جلسه شورای‌عالی مورد بررسی قرار می‌گرفت که چرا یک شورای غیرقانونی باید ادامه فعالیت بدهد؟ و چرا هیأت‌مدیره در موعد مقرر نسبت به معرفی یا تمدید اعضای این شورا اقدام نکرد؟ و اصولا چرا هیأت‌مدیره‌ای که از عمر قانونی‌اش بیش از یک سال گذشته است، فعالیت می‌کند؟

انجام: نگارنده این نوشته، استاد ملکیان (مصطفی) را همه‌گاه پیش چشم دارم که «کار یک روشنفکر (در اینجا روزنامه‌نگار) تقریر حقیقت و تقلیل مرارت است و اگر کار به انتخاب میان این دو برسد، روشنفکر باید تقریر حقیقت را بر تقلیل مرارت ترجیح دهد». برهمین‌اساس و با تمامی حرمتی که برای استاد شجریان و آواز ملکوتی ایشان قائلم، وجدان مدنی و صنفی نگارنده که خود سالیانی در خانه موسیقی در سمت‌های مختلف بازرسی و ریاست کانون پژوهشگران فعالیت می‌کردم، اجازه نمی‌دهد که در چنین موقعیت‌هایی که هیأت‌مدیره یک نهاد اصرار بر ادامه یک تخلف دارد و علاوه‌برآن منتقدان بی‌پناه را در فصلنامه‌اش به انواع افترا‌ و توهین‌ها منتسب می‌کند، سکوت کرده و این تذکر را یادآوری نکنم.

امید که استاد از من و خیل عظیمی از منتقدان که عمده ‌آنها، از جمله استادان علیزاده، طلایی، روشن‌روان، کیانی‌نژاد، فاطمی و... هستند، نرنجند و در جهت اصلاح و برطرف‌سازی عیوب و انکسارات این نهاد صنفی گام بردارند.