۱۸ دی­ ماه ۱۳۹۲ وقتی رییس‌­ جمهور محترم در اولین دیدار رسمی با هنرمندان از احیای مجدد ارکسترهای ملی و سمفونیک در دولت تدبیر و امید سخن گفت، مشخص بود که دولت جدید عزم خود را برای حمایت از موسیقی جزم کرده است. اما شاید کسی باور نمی‌­‌ کرد در سال ۹۳ موسیقی، مظلوم­‌ترین قربانی فرهنگ و هنر باشد.

بی­‌ شک در سالی که گذشت موسیقی زیر تیغ کسانی بود که نه از اهالی آن بودند و نه سکان‌ داران قانونی­‌‌اش! بیشترین آمار لغو کنسرت­‌‌ها، بیشترین اظهارنظرهای شخصی و غیر تخصصی، بیشترین دخالت­‌‌های غیرمنصفانه، تهییج و تحریک مردم متدین با اطلاعات نادرست (به تعبیر وزیر محترم ارشاد)، دلواپسى‌ها با اهداف سیاسی و...، همه و همه تیغی بود بر پیکر نیمه ­جان موسیقی!

انصاف نیست خدمات صورت­ گرفته در حوزه ى فرهنگ و هنر را در اولین سال دولت جدید نادیده بگیریم و بانیان دولتى ­اش را به بى تدبیری محکوم کنیم، اما در هیچ دوره ­‌ای مجوزهای رسمی برای اجرای کنسرت­‌‌ها اینقدر بی‌ اعتبار نبوده و با وجود اعلام رسمی در دفاع تمام‌­ قد بدنه ى فرهنگی دولت از مجوزهای صادرشده، این‌­طور برداشت می‌­‌ شود که وزارت ارشاد قدرت برگزاری کنسرت­­‌‌های قانونی­‌‌اش را از دست داده است و لغو کنسرت­‌‌های علیرضا قربانی، همایون شجریان، گروه لیان بوشهر به سرپرستی محسن شریفیان، سیروان خسروی، احسان خواجه ­‌امیری و... نشان می‌دهد مشکل اصلی، موسیقی است نه سبک‌­‌های آن! دلسرد شدن هنرمندان از ادامه­‌ ى حیات هنری موضوع جدیدی نیست اما‌ای کاش دولت تدبیر و امید در تعامل با سایر قوا نگذارد این کورسوی امید، مسدود شود.

در این سال­‌‌ها عدم توجه به موسیقی نواحی و مقامی ایران، آنقدر نخ نما شده که لازم نیست اضافه‌­ گویی کنیم اما در سالی که اساتید بنام این حوزه یعنی غلامعلی پورعطایی و ذوالفقار عسکریان را از دست دادیم و استاد نورمحمد درپور در بستر بیماری روزگار سختی را می‌گذراند، دیگر انتظار برگزاری جشنواره‌ ­های نواحی و... را نداریم، لااقل برای سنگ­‌ قبر خالق «نوایی» کاری کنید. به داد پیشکسوتان مظلوم و خانه نشین­‌اش باشید.

امید که در سال جدید، کلید فرهنگ و هنر توان آن را داشته باشد تا قفل­‌‌های ناگشوده بسیاری از قبیل بازگشایی ارکستر‌ها، توجه بیشتر به پیشکسوتان و موسیقی مقامی و نواحی ایران، برگزاری آبرومندانه و باکیفیت جشنواره فجر، استقلال فرهنگی و... را باز نماید.

موسیقی با تمام محدودیت­‌‌هایش نظیر عدم نمایش تصویر ساز‌ها در رسانه ملی، پرهیز از آموزش در فرهنگسرا‌ها و... توانسته است با اقبال بیشتری از سوی نوجوانان و جوانان مواجه شود. هرچند نباید نقش رسانه­‌‌های مجازی و حمایت دولت جدید از مقوله ى آموزش را نادیده گرفت. امروز شاهد رونق آموزشگاه­‌ها در حوزه موسیقی هستیم و می‌­ بینیم که چگونه نسل جدید جای خود را در ارکسترهای مستقل و گروه ­های موسیقی باز کرده­‌اند و با اعتماد به نفس مثال‌ ­زدنی روی استیج­‌‌ها می‌­‌روند.

با یک نگاه به گروه‌­‌ها، ‌ اجرا‌ها و حاشیه‌­‌های موسیقی در سالی که گذشت، می‌­ توان سال ۹۳ را «سال شکوفایی دهه شصتی­‌‌ها» نامید. سالی که گروه­‌های جوان با نوازندگان و خوانندگان دهه شصتی خود، نظر طرفداران زیادی را جلب کردند. هرچند بازار نوستالژی در این میان گرم بود و این زنگ خطری است برای پایان زودهنگام محبوبیت این گروه­‌ها؛ اما بی‌ شک با کسب دانش و تجربه موسیقیایی و توجه به خطر روزمر­گی مى ­توانند با قدرت به حیات هنری­شان ادامه دهند. محبوبیت گروه‌­هایی مانند چارتار، پالت، کامنت و تولد دوباره ى گروه دنگ­‌ شو که می‌­‌ توان آن را آغازگر این جریان نو موسیقی تلفیقی دانست، نشان این مدعا در این حوزه از موسیقی است.

در حوزه ى موسیقی سنتی نیز، ‌ جسارت و دانش آهنگسازانى چون علی قمصری و مهیار علیزاده در پدید آمدن جریانی نو در کنار تجربیات پر سر و صدای سهراب پورناظری به عنوان یک دهه شصتی دیگر به همراه همایون شجریان قابل توجه بود.

در حوزه ى ارکسترال نیز اجرای تحسین­‌ برانگیز ارکس‌تر مردمی و مستقل فیلارمونیک تهران به رهبری آرش گوران از توانایی یک دهه شصتی دیگر در کنار نوازندگان جوانش خبر داد.

در حوزه ى کارهای اپرایی، تئاترهای موزیکال و آوازی، شاهد شکل‌­ گیری آنسامبل ­‌ها و گروه­‌های آوازی جوان بودیم که اجراهای متعددی را رقم زد که باز محصول دهه شصتی‌­‌ها بود.

و در ‌‌نهایت در حوزه ى پاپ نیز اقبال به کنسرت­‌های احسان خواجه‌ ­امیری، سیروان خسروی، بنیامین بهادری، فرزاد فرزین و... نشان داد این حوزه نیز در تصاحب دهه شصتی­ هاست.

امید است با درایت و تعامل دولتمردان فرهنگی، ‌ احترام به پیشکسوتان، ایجاد فرهنگ رقابت به جای تخریب در میان گروه­‌های موسیقی و در ‌‌نهایت رفع اتهام از این واژه ى مظلوم، سال جدید، سال رشد و اعتلای موسیقی باشد.