موسیقی ما - کنسرت ارکستر مهرنوازان با رهبری استاد فرهاد فخرالدینی و خواننندگی سالار عقیلی در روز‌های 13 و 15  اسفند ماه در سالن همایش‌های برج میلاد تهران روی صحنه رفت.

با ورود فرهاد فخرالدینی به روی استیج جمعیت به صورت ممتد او را تشویق کردند. سه تابلو از سوئیت ابن سینا که ملودی آن را خود فحرالدینی تصنیف کرده بود با هارمونی و ارکستراسیون فخرالدینی آغازی بر اجرای گروه مهرنوازان بود. از آغاز بوی کارهای فخرالدینی به مشام می‌رسید. نظم و زلالی کار از ابهت اجرا نمی‌کاست و زیبایی ملودی ایرانی این سوال را در ذهن پر رنگ‌تر می‌کرد که چرا چند سال از حضور رهبر با سابقه ارکستر ملی بر روی صحنه محروم بودیم.

سالار عقیلی به دعوت استاد فخرالدینی روی صحنه آمد و پس از تشویق حضار، ارکستر «مهرنوازان» قطعه «دور جوانی» از ساخته‌های جواد لشگری را اجرا کرد. این قطعه را شهرام توکلی آهنگسازی کرده و شعرش نیز از سروده‌های کریم فکور بود.

 «بهار دلکش» تصنیفی است از ساخته‌های درویش خان با شعری که ملک الشعرا بهار و رهی معیری مشترکا آن را سروده‌اند از جمله تصنیف‌های ماندگار و دوست داشتنی است که پیش از این نیز گروه‌هایی در موسیقی ایرانی آن را اجرا کرده‌اند. از استاد شجریان گرفته تا علیرضا قربانی و خود عقیلی. عقیلی این کار را خواند تا خاطره بازی مخاطبان فضا را برای ادامه کار آماده کند اما باز هم از تحریر خبری نبود.
 
 «رِنگ شرقی» قطعه‌ای بی‌کلام ساخته موسی معروفی بود که علی اکبر قربانی ارکستراسیون آن را انجام داده بود. رنگ‌ها همیشه ریتم جالبی دارند و شادی آوردند. رنگی شرقی هم دوست داشتنی بود و آنقدر مناسب تنظیم و تصنیف شده بود که کلام و آواز نمی‌توانست به زیبایی‌اش بیافزاید. رنگ شرقی رنگ و بوی موسیقی گیلکی را با خود به همراه داشت.

بار دیگر سالار عقیلی روی صحنه آمد تا این بار قطعه «خوش آمدی» را بخواند. آهنگساز و شاعر این کار را کسی نمی‌شناسد. از تحریر‌های زینتی سالار در فرود‌ها خبری نیست اما پرفورمنس او خوب است.

اما گویی از بخشی از اجرا به بعد موتور آواز سالار روشن می‌شود. «وای از شب من» با آهنگسازی مرحوم همایون خرم سرآغازی بر برآورده شدن توقعاتی در حد صدای حجیم سالار عقیلی بود. تحریر‌ها حالا شنیده می‌شوند و او مخاطبانش را به شنیدن گام‌های بالاتری از صدایش مهمان می‌کند.

آخرین قطعه بخش نخست این کنسرت نیز از ساخته‌های جواد لشگری با نام «نازنین یار من» بود. قطعه‌ای ریتمیک که می‌توانست پایان بندی خوبی برای بخش اول اجرا قلمداد شود.
 
بخش دوم این کنسرت طرب انگیز آغاز شد. «طرب انگیز» نام قطعه‌ای بی‌کلام بود از ساخته‌های شهرام توکلی.

پیش از آنکه سالار عقیلی روی صحنه بیاید تا قطعه «چرا خاموشی» را بخواند، فرهاد فخرالدینی رهبر ارکستر مهرنوازان از فخری ملک‌پور خواست تا در میانه‌های ردیف نخست صندلی‌های سالن بنشیند. فخری ملک‌پور از نوازندگان پیشکسوت پیانو این قطعه را به یاد استاد احمد عبادی با شعری از بیژن ترقی نوشته بود. اما می‌شود این قطعه را وصف حال اهالی فرهنگ و هنری دانست که از ساز و هنر فخرالدینی که سال‌ها نمی‌شنیدند پرسش داشتند.

 «بهار من» با شعری از منیر طا‌ها و آهنگی از مرحوم علی تجویدی قطعه‌ای بود که ارکستراسیونی که علی اکبر قربانی برای مهرنوازان انجام داده بود هماهنگی‌اش را با درون مایه کارهای اجرا شده بیشتر می‌کرد. زمزمه حضار همراه سالار عقیلی نشان از نوستالژیک بودن قطعه بود.

 «رنگ بیات شیراز» به عنوان قطعه بعدی به صورت بی‌کلام اجرا شد. این کار که در می‌ایه بیات شیراز بود نیز از قاعده رنگ‌های ضربی و ریتمیک مثتسنی نیست و طرب را با خود به ارمغان می‌آورد. در قسمت‌هایی از این قطعه مصنف به موسیقی آذربایجان هم اشاره داشت و بنابراین می‌توان گفت بیات‌های شیراز و ترک هر دو در این کار شمیده می‌شد. استقبال حاضرین از این قطعه نشان داد آن‌ها تنها برای شنیدن کارهای خواننده محور به سالن نیامده‌اند.

بار دیگر عقیلی روی صحنه آمد و این بار در خواندن دو قطعه «قرارم باش» و «گیسو» از تمام حجم صدایش بهره گرفت. انگار هرچه به اتمام کار نزدیک‌تر می‌شدیم عقیلی سرزنده‌تر می‌خواند. تحریرهای گم شده دوباره شنیده شدند و گام‌های بالای صدایی توسط این خواننده جوان آواز ایرانی خوانده شد. قرارم باش از درخشان‌ترین کارهای اجرا شهد شب گذشته بود که عقیلی آن را با جان و دل خواند. گیسو یادگار فریدون حافظی نیست هم با صلابت بود و هم رنگ و بوی موسیقی ایتالیا (جایی که استاد حافظی برای ادامه تحصیل سال‌ها حضور در آن کشور را تجربه کردند) را با خود به همراه داشت.

قطعه پایانی این کنسرت نیز «خاک مهرآیین» بود. که علی اکبر قربانی آن را برای صدای سالار عقیلی نوشته بود. در پایان اما تشویق‌های مردمی که پس از سال‌ها دوباره رهبر ارکستر محبوب ایرانی را می‌دیدند گروه را مجاب کرد تا‌ای ایران را بنوازند. از زیبا‌ترین صحنه‌های رهبری یک ارکستر در همین قسمت دیده شد. فخرالدینی در میانه کار به سمت جمعیت برگشت و با حرکات نرم و زیبای چوب دستی رهبری‌اش آن‌ها را رهبری کرد. گروه که حالا جمعیت سالن همایش‌ها هم به آن‌ها ملحق شده بودند در شکوه و نظم فراون کار را به پایان برد.

این اجرا به همت موسسه نغمه حضار به مدیریت افشین معصومی برگزار شد.