موسیقی ما - امید شایان: محسن شریفیان دو هفته پس از حضور پر سر و صدایش به عنوان نوازنده مهمان در کنسرت احسان حق شناس، سرانجام سکوتش را شکست و درباره این حضور، سخن گفت.
وقتی یک نوازنده موسیقی فولک و نواحی روی سن اجرای برنامه یک خواننده پاپ قدم می گذارد، ناخودآگاه باید منتظر واکنش ها و قضاوت های مختلفی از سوی همکاران و رسانه ها باشد. شاید همین ترس از قضاوت هاست که  باعث شده در این سالها که موسیقی کشور کمی  حرکت رو به جلو داشته ، کمتر شاهد تجربه هایی اینگونه باشیم.
محسن شریفیان در ابتدای صحبت هایش درباره این حضور، اعتقاد دارد: «به هر حال من یک موزیسین فولک هستم با قشر مخاطبان خاص خودم. برای خودم هم جالب بود که وقتی روی سن آمدم، مورد استقبال مخاطبانی قرار گرفتم که شاید هیچکدام پیگیر آثار من نبودند ولی شناخت کافی و لازم را از شیوه کاری و آثار من داشتند. این من را غافلگیر کرد. اینکه مردم عام هم بالاخره توانسته اند با آثار من ارتباط برقرار کنند. جبهه گیری برخی از بزرگان موسیقی نواحی در مورد چهره های پاپ را تا حدی قبول دارم ولی سوال من اینجاست که اگر ما بیرون گود بنشینیم و فقط انتقاد کنیم به جوانانی که وارد عرصه موسیقی شده اند ، آیا چیزی درست می شود؟ اعتقاد دارم اگر در این قبیل موارد ما وارد شویم و در همکاری هایی دوطرفه، ایده ها و طرح هایمان را مطرح کنیم و در مورد عملی کردن آنها فکر کنیم قطعا نتایج خوبی را هم شاهد خواهیم بود.»
وی افزود: «چه کسی فکرش را می کرد که تلفیقی اینگونه از موسیقی مورد توجه مخاطبان موسیقی پاپ در کشور آن هم در این مقطع قرار بگیرد؟ این کم لطفی است که بین شاخه های مختلف موسیقی فاصله ایجاد کنیم و هنر را بخش بندی کنیم. باید تعصبات را کنار گذاشت و در کنار هم ساز بزنیم. نتیجه اش هم همینی می شود که همه شاهد بودند. »
این نوازنده با سابقه درباره ترس از قضاوت ها وتبعات این حضورش نیز گفت: « من به هر حال حوزه کاری خودم را دارم و با گروه خودم در بسیاری از مناطق دنیا اجرای برنامه داشته ام. در داخل کشور هم با گروه های فیوژن زیادی همکاری کرده ام اما شاید عمده ترین دلیل همکاری ام با احسان حق شناس، این بود که چون به هر حال همشهری و هم استانی من بود و با توجه به درخواستی که در این باره از من کرد، دوست داشتم به هر حال تنهایش نگذارم. یک جور تعصب همشهری و هم استانی بودن باعث شد که تصمیم این حضور را بگیرم و بعد از این تصمیم به یک باره خود را روی سن دیدم. آدم ها در دوران کاری خودشان قطعا یک سری اهدافی در ذهن دارند و برای ورود به یک همکاری دو طرفه، لزومی ندارد بخاطر ترس از قضاوت دیگران، از اهداف خود دور شد.  مگر اینکه یک اشکالی در کارش باشد. بخشی از مخاطبان ام که پیگیر آثار من هستند قطعا دوست دارند که من گزیده کار تر باشم و با افراد خاصی روی سن بیایم. من به تصمیم آنها احترام قائل ام . اما من خودم همیشه نوع نگاهم به کار اینگونه بوده که اگر در هر موقعیتی حس کنم که می توانم با کارم کمکی به دیگران بکنم، قطعا ورود پیدا می کنم و از آن استقبال می کنم. همین واکنش مردم به حضور من و ساز زدن ام ، برای من بسیار قابل احترام بود و من ارتباط خوبی توانستم با این قشر از مخاطبان برقرار کنم. بخاطر همین باعث شده که از این تجربه راضی و خشنود باشم. »