موسيقي ما- بهمن بابازاده: آلبوم احسان حق شناس چند روزي هست كه در بازار موسيقي كشور منتشر شده و با واكنش هاي مثبت و منفي فراواني هم رو به رو شده است. آلبومي كه تمام مراحل ساخت آن در خارج از كشور انجام شده و در اوج روزهايي كه آلبوم هاي موسيقي در بازار موسيقي كشور منتشر مي شود، تبليغات اين آلبوم به قدري زياد و بالاست كه باعث شده بيشتر از بقيه آثار اين اثر و پوستر طلايي آن در فروشگاه هاي موسيقي به چشم بيايد. چند روز قبل از انتشار اين آلبوم در بازار موسيقي كشور، با اين خواننده به گفتگو نشستيم كه حاصل اش هميني شد كه مي بينيد. اين گفتگو را تا انتها بخوانيد:

• مثال مهمی در بین مردم هست این روزها که «هر کس از ننه بابایش قهر کند خواننده می شود». تو هم از ننه بابایت قهر کرده ای که خواننده شدی؟

این مثال اشتباهی است که در ببین مردم ما بوجود آمده. در همه جای دنیا هم انقدر خواننده هست و هنرپیشه و بازیگر. در ایران ولی به این نگاه قضیه را می بینند و متاسفانه درست نیست.

• یعنی زیاد بودن هر چیزی دلیل خوب بودن آن است؟

ازدیاد در عالم هنر به پیشرفت ختم می شود. چه خواننده و چه بازیگر و چه در هر فضای دیگری. این اتفاق باعث می شود هنر جوش و خروش داشته باشد و همین طور جلو برود.

• این اتفاق در ایران به نظر تو افتاده؟

کمی در ایران انحراف وجود دارد ولی در کلیت اگر به قضیه نگاه کنی، داستان قطعا همین طور است.

• از اینکه لقب «گران ترین آلبوم های پاپ» در ایران در مورد آثار تو عنوان می شود چه حسی داری؟

خوب اینکه برای کارم ارزش قائل هستم که بد نیست. به نطر تو ایرادی در این ماجرا هست؟

• من نمی گویم بد است. ولی این خرج های زیاد آیا در کیفیت و کلیت آلبوم هم تاثیر داشته؟

صد در صد همین بوده . هر چقدر پول بدهی آش می خوری. در مورد آلبوم من هم دقیقا همین طور است. هر چقدر به کارت ارزش قائل شده باشی مخاطبت هم این را می فهمد و با آن پیش زمینه ذهنی سراغ کارهایت می آید. در حال حاضر بزرگ ترین معضل در ایران این است که کارها به گوش مخاطب نمی رسد. تو باید بیشترین توانت را صرف این کنی که مردم کارت را بشنوند.

• این خرجها بازگشت مالی هم دارد؟

ببین مسئولین اگر همتی را که درباره سینما و معضل فیلم های کپی شروع کرده اند در قبال موسیقی هم انجام دهند، اوضاع خیلی فرق می کند. ولی در حال حاضر، چرا دروغ؟ موسیقی و آلبوم دادن در ایران هیچ بازگشت مالی ندارد!

• یعنی تو با این پیش زمینه ذهنی که آلبوم هیچ سودی برای تو ندارد پیش رفته ای؟

این ماجرا مختص من نیست . در مورد کلیت موسیقی صدق می کند که هر کس که برای آلبومش خرج می کند، می داند که قرار نیست سودی در آلبوم بکند.

• تو برای آلبومت چقدر خرج کردی؟

بالای صد هزار دلار!

• به پول ایران می شود چقدر؟

ما روزی که شروع کردیم دلار 1100 تومان بود. میانیگین بخواهیم رقمی را در بیاوریم چیزی حدود دویست میلیون تومان. البته همه این قیمت ها بدون احتساب سفر دو ماهه و اقامت من در آمریکا برای تولید آلبوم است.

• چرا فکر می کنی آلبومت گران ترین آلبوم سال بوده؟

چون می دانم همه آلبوم ها با قیمتی زیر 60 میلیون جمع می شوند.

• ولی من می دانم که آلبوم های زیادی بوده که با بیشتر از این قیمتی که تو می گویی جمع شده اند.

مثال بزن.

• نمی خواهم از کسی اسم بیاورم ولی واقعا وجود دارد.

ببین قیمت ها در ایران مشخص است. اگر با قیمت گران ترین هنرمندان داخلی هم بخواهی حساب کنی، باز هم به حرف من می رسی. آلبوم من در بهترین کمپانی آمریکا جمع شده. حواست هست؟!

• فکر نمی کنی کمی برای تو زود بود که وارد فضا و مارکت خارج از کشور بشوی؟ کمی زود از فضای موزیسین های داخلی زده نشدی؟

بحث هنرمندان داخلی و سلیقه آنها نیست. ولی به نظر من در بازار موسیقی ایران آلبوم ها و ملودی و تنظیم ها بیش از حد شبیه هم شده. قصد جسارت به کسی ندارم ولی همه آنهایی که در بطن ماجرا هستند می فهمند من چه می گویم. دلیلی که من این کار را کردم و با هنرمندان خارجی همکاری کردم این بود که دوست داشتم کسی این کار را برای من بسازد که گوش اش اصلا به فضای موسیقی داخلی آشنا نباشد.

• این تکراری بودن فضای داخلی به قول تو ، چرا هنوز مخاطب دارد ؟

عادت بوجود آمده و بازار داخلی فرمولی شده. من خواستم خرق عادتی را در این بازار داشته باشم و به نظرم موفق هم خواهد شد. شاید این خرق عادت بسیاری از هنرمندان را سر ذوق آورد و من جاده صاف کن خیلی ها شدم.

• این ادعا ادعای بزرگی است. بر اساس چه پیشینه ای این ادعا را می کنی؟

بر اساس تیم 20 نفره ای که در مارکت خودشان بهترین اند و آلبوم من با مدیریت آنها پیش رفته است. تیم بیست نفره ای که همه جوانب آلبوم را مو به مو در حال مدیریت اند و من به کارشان اعتقاد دارم.

• این موضوع چقدر به کیفیت آلبوم ربط دارد؟

همه چیز برای بهترین کیفیت آلبوم تعیین شده و در این مورد شک نکنید. ما از همین الان برای اجراها و کنسرت های سال بعد هم به نتیجه گیری رسیده ایم و در حال جلو رفتن ایم.

• و چقدر به گروهی که انتخاب کرده ای اعتقاد داری؟

من بهترین ها را در هر شاخه انتخاب کرده ام. از شرکت تولید تا استودیوی که در آن کارها ضبط شده. ماجرا از این قرار است که باید برای کار خوب، سراغ بهترین ها بروی. بین در ایران شرکت هایی هستند که مثلا مدیر این شرکت اصلا سواد خواندن و نوشتن ندارد و با چند موتور سوار و یک فروشنده شرکت پخش راه انداخته و دارد کار می کند. ته همکاری با این قبیل آدمها هم دادگاه و شکایت کشی و از این صحبت هاست. ولی آنهایی که در راس کارهای من اند، همه و همه با مدیریت کمپانی 20 hz آمریکا انجام می شود. آدمهایی در این کمپانی اند که سالهاست شغل شان این است. برنامه ریزی می کنند. برای آلبوم من تعریف فضا داشتند. یعنی 15 فضا برای من تعریف شد که کارهایم باید در آن فضا ها باشند. از آن 15 فضا ، 12 قطعه در آلبوم من گنجانده شده.

• این نوع همکاری فکر نمی کنی در مارکت ایرانی کمی غریبه باشد و مخاطب نتواند با آن ارتباط برقرار کند؟

تو فکر میکنی مردم ما فقط موسیقی هایی را که در ایران تولید می شود ، گوش می کنند؟ از آثار عربی و ترک کسی چیزی نمی داند؟ خود تو خوب می دانی که در برخی مواقع یک کار خارجی به قدری در ایران محبوب می شود که هیچ کار داخلی نمی تواند به آن میزان محبوبیت برسد. الان عصر اینترنت و دیجیتال است. موسیقی روز دنیا در لیست mp3 های نوجوانان ایرانی است. آنها همه چیز گوش می دهند و کاملا به روز اند. این اشتباه تو در نگاه به بازار داخلی است به نظرم.

• آلبوم تو را چه کسانی قرار است گوش کنند؟

کسانی که با موسیقی روز جهان ارتباط برقرار کرده اند و دوست دارند.

• چند درصد مخاطب ایرانی موسیقی روز دنیا را گوش می کنند؟

قشر جوان جامعه قرار است آثار من را بشنوند و 90 درصد قشر جوان این روزهای بازار موسیقی ایران، کارهای روز جهان را می شنوند. مثال می خواهی؟ «ادل». دنیا را گرفت و ایران هم جزو همان دنیایی بود که به تسخیر او در آمد. چرا؟ چون دوستش دارند و انتخابش کرده اند. او راهی را شروع کرد که خیلی ها دنباله روی او شده اند. نگاه جهانی به مخاطب.

• تو می خواهی کاری کنی که بقیه دنباله روی تو شوند و به این خاطر وارد مارکت خارجی شده ای؟ که بقیه را دنبال خودت بکشی؟

اولین آلبومی که در دنیای پاپ نشست خبری داشت آلبوم من بود. (تیک تیک) . الان هیچ آلبومی بدون کنفرانس مطبوعاتی منتشر نمی شود. یا مثلا استفاده از گروه «....» در کنسرت ام که وظیفه تامین امنیت مردم را در سالن به عهده داشتند. بعد از آن برنامه بود که همه کنسرت ها با این قبیل گروه ها شروع به همکاری کردند. در این آلبوم هم اتفاقاتی افتاده که من با اطمینان به تو می گویم خیلی ها را دنباله روی خود خواهد کرد.

• تو در آلبوم های قبلی ات با «بنیامین» و «مازیارفلاحی» همکاری داشتی و پیش بینی من این بود که در اثر جدید هم این اتفاق بیفتد. ولی ظاهرا این اتفاق نیفتاده. چرا؟

در آلبوم اول من بنیامین برای اولین بار در سالهای فعالیت اش برای کس دیگری ملودی ساخته بود. کاری هم که او برای من ساخت مورد استقبال هم اتفاقا قرار گرفت. در آلبوم بعدی هم مازیار فلاحی پررنگ تر بود و بنیامین هم حضور داشت. ولی کلا متاسفانه بازار ایران جوری است که در برخی مواقع ، برخی اتفاق ها به دوستی ها و ارتباطات کاری لطمه می زند. منظور من هیچکدام از این دوستان نیست و خیلی کلی حرف می زنم. مثلا تو با یک آهنگساز یا خواننده ای در یک دوره همکاری داشته ای. بعد از گذشت چند ماه آن هنرمند بنا بر یک اتفاق یا هر چیز دیگری به چهره ای تاره تبدیل می شود و زرق و برق گذرای دوران ستارگی باعث می شود آثار قبلی و گذشته خودش را نهی کند. یعنی کارنامه کاری خود را زیر سوال ببرد. در ایران متاسفانه این ماجرا به وفور وجود دارد و این اشتباه است. حرفم را اگر بخواهم راحت به تو بگویم ، باید این جمله را استفاده کنم که برخی آدم ها ظرفیت های ستاره شدن را در ابعاد درونی شخصیتی شان دارا نیستند.

• حالا با این اوصاف چرا رابطه کاری تو با مازیار و بنیامین دیگر مثل گذشته نیست ؟

ببین هیچ اتفاقی بین مانیفتاده. فقط رابطه ما دیگر به گرمی گذشته نیست. دلیل اش هم بماند. می روی و دوباره یک چیزی می نویسی همه را می اندازی به جان من! دلیلش را برو و از همان آدم هایی بپرس که فکر می کنند رابطه ما دیگر مثل سابق نیست.

• خوب در برخی شرایط کاری برای آدم ها ، باید یک سری محدودیت ها هم باشد قبول نداری؟

قطعا همین طور است ولی حیف که نمی شود در مورد بعضی چیزها با تو حرف زد!

• تو مثلا اگر جای «کریس د برگ» بودی به همین راحتی اجازه می دادی من به خانه تو بیایم؟

ببین رفتار حرفه ای با رفتارهای شخصی دو چیز کاملا جدا از هم اند. ولی در کل بعضی اتفاقات گذری باعث می شود آدم ها گذشته شان یادشان برود. من کاری به جایگاه آدم ها ندارم ولی اعتقادم این است که هنرمندان داخلی وقتی کمی حساب های بانکی شان عدد های چند صد میلیونی را به خود می بیند، همه چیز یادشان می رود. این اصل ماجرایی است که می خواستم به تو بگویم.

• شاید فرق تو با خیلی ها این باشد که تو اول از طریق کارت آن رقم ها را در حسابت دیده ای و بعد وارد این عرصه شدی.

خیلی ها البته بابت این ماجرا پشت سر من حرف می زنند که فلانی خرج می کند و ... از این حرفها. جواب من به همه این دوستان این است که همه خاانواده من در عرصه تجارت اند و بخاطر همین من هم ناخودآگاه وارد این کار شده ام و به این موضوع هم افتخار می کنم. من کار کرده ام و به این جایگاه رسیده ام. کسی که نیامده به من پول بدهد و ارثیه ای هم که به من نرسیده. پس این بحث ها مزخرف است. الان «جاستین بیبر» هم فرزند یک میلیاردر است. کسی می تواند بگوید او بواسطه پول وارد گود شده؟

• خوب usher او را کشف کرده. بعد چهره ها هم از او حمایت کرده اند.

ولی در مورد من هر کسی رسید یک سنگی هم جلوی پایم انداخت.

• آدم های زیادی هم هستند که از تو حمایت می کنند. پیام ، فرید احمدی، امیر توسلی...

این هم هست، موافقم. همه ده نفر تیم آهنگسازی و تنظیم کمپانی آمریکا به قدری به من کمک کردند که من خیلی باید بی معرفت باشم که در آینده در موردشان مزخرف بگویم و همه چیز را مربوط به نبوغ خودم بدانم. مثل همین آقایونی که در ایران اینگونه فکر می کنند. معرفتی که در تیم کاری آن شرکت دیدم را در هیچ جای دنیا ندیده ام. من با آنها قرارداد داشتم و آنها می توانستند مهمان نوازی باشکوه شان را در مورد من نداشته باشند. ولی باور کن حتی یک شب من را تنها نگذاشتند. اینها قابل تحسین است. می فهمی؟

• این شرایط در ایران نیست یعنی؟

آنها پول خوب می گیرند. کار خوب می کنند و تو مطمئنی که در خروجی نهایی سرت کلاه نرفته. ولی در شرکت ها و کمپانی ها داخلی دقیقا همه چیز برعکس است!