موسیقی ما - آرتین ولی الهی: سال 87، سال پربار و خوبی برای موسیقی پاپ ایران بود. مجاز شدن چند نفر از زیرزمینی های مقبول، انتشار آلبوم هایی که برایشان مدتها انتظار کشیده شده بود، برخورد با عوامل موسیقی زیر زمینی، گرایش به سمت موسیقی مجاز و کمرنگ شدن نقش زیر زمینی ها و از همه مهمتر ظهور پدیده های جدید در موسیقی پاپ کشور، از جمله اتفاقات خوشایند سال 87 بودند.
پرداختن به هر یک از عوامل ذکر شده در بالا، خود بحث جداگانه ای می طلبد اما هدف از نگارش این متن صرفاً بررسی پدیده های سال 87 می باشد. پدیده هایی که ممکن است در آینده جایگاه خود را محکمتر کنند و یا جایگاه کنونی خود را از دست بدهند. این امر به هنر و ذکاوت آنها، فکر و سلیقه ی مخاطبین و شرایط بازار موسیقی بر می گردد.
از میان آلبوم هایی که امسال عرضه شدند و پدیده ای را به موسیقی پاپ معرفی کردند، می توان آلبوم های زیر را نام برد:
من هنوز... ، نفسهای بی هدف ، بی خوابی ، آلگرو ، امون بده ، یاد چشمات ، باورم کن ، بی تو تنهام


من هنوز... (خواننده، آهنگساز و تنظیم کننده: ماهان بهرام خان)
خیلی بی سر و صدا مجوزش را گرفت و خیلی بی ادعا آلبومش منتشر شد. شاید کسی فکر نمی کرد که «من هنوز...» با چنین استقبالی مواجه شود. روزهای ابتدایی پخش آلبوم، خیلیها از آن انتقاد کردند اما گذشت چند هفته نشان داد که آثار ماهان بهرام خان بین مردم جا افتاده و رضایت مخاطبان را به همراه داشته است. ماهان صدایی صاف و قوی دارد و در عین حال تنظیمهای خوب و قابل قبول و جوان پسندی برای آلبومش انجام داده است. او از وجود عوامل سرشناس در آلبومش بهره ی چندانی نبرد و موفقیتش را مدیون تواناییها و زحمات خودش است.


نفسهای بی هدف (تنظیم کننده: شهاب اکبری)
نفسهای بی هدف از جنبه های گوناگون دارای امتیازاتی است که البته در اینجا هدف فقط پرداختن به شهاب اکبری و تنظیمهایش است؛ چرا که محسن یگانه پیش از این آلبوم هم تواناییهایش را عرضه کرده بود اما شهاب آنچنان که باید شناخته نشده بود.
تنظیمهای شهاب اکبری در نفسهای بی هدف واقعاً استثنایی بودند. شهاب برای محسن یگانه سنگ تمام گذاشت و ملودیهای او را به بهترین نحو تنظیم کرد. اکبری در تنظیمهای این آلبوم خیلی از استانداردهایی که نادیده گرفته می شوند را رعایت کرد. علاوه بر این، تنظیمهایش با فضای مورد نیاز ترانه ها و صدای خواننده مطابقت داشتند. شهاب اکبری نشان داد که یک تنظیم کننده ی تواناست.
او در تنظیم قطعه ی «ظالم» برای فرخ قریب، خیلی موفق ظاهر نشد که البته شاید بتوان برای آن دلیل موجهی آورد که در حوصله ی این بحث نمی گنجد. در مجموع سال 87 برای شهاب اکبری سال موفقی بود و احتمالاً در آینده نیز شاهد موفقیتهای بیشتر او خواهیم بود.


بی خوابی (ترانه سرا: روزبه بمانی - آهنگساز: مهدی یراحی)
در بی خوابی، صدای خواننده و تنظیم ها دقیقاً همان چیزی بودنند که از صاحبانشان انتظار می رفت و نمی توانند در لیست پدیده ها جای بگیرند. اما روزبه بمانی و مهدی یراحی حضوری موفق داشتند و شاید انتظار موفقیت آنها دور از ذهن نبود اما انصافاً هر دو فراتر از انتظار عمل کردند.
مهدی یراحی: هرچند دقیقاً مشخص نیست کدام قطعات ساخته ی او هستند اما همین که بهروز صفاریان با اخلاق خاصش حاضر به همکاری و مشاوره با او شده نشان از تواناییهای یراحی است. حضور مهدی یراحی و امثال او، در این قحطی ملودی ساز در بازار پاپ، بسیار امیدوار کننده است.
احساسات شاعرانه در سروده هایش موج می زنند و با همه تکنیکهایی که در آنها به کار گرفته، خیلی زود به دل مخاطب می نشیند و از نظر کلامی چندان ثقیل نیستند.


آلگرو (خواننده، آهنگساز و تنظیم کننده: امید حاجیلی)
نوازنده ی حرفه ای ترومپت در خوانندگی حرف خاصی برای گفتن ندارد. اما بسیار هوشیار، خوش ذوق، توانمند و جسور است.
حاجیلی با ذکاوت خاصی موسیقی امریکای لاتین را در مارکت ایرانی جای داده است. «آلگرو» یک اتفاق مهم در پاپ 87 بود چرا که از نظر سبک و سیاق تا کنون مشابهی نداشته و یا کمتر داشته است و یا حداقل این روزها کسی به فکر چنین نوآوریهایی نیست؛ نوآوریهایی که در بازار «فروش محور» ما ریسکهای بزرگی هم محسوب می شوند.
اقدام امید حاجیلی بسیار ستودنی است. او می تواند سبک کاری اش را بیشتر جای بیندارد به آن شرط که سلیقه ی مخاطب را بیشتر در نظر بگیرد.
(نکته ی نسبتاً بی ربط اینکه امید حاجیلی حدود 7 سال در انتظار دریافت مجوز این آلبوم بود)


امون بده (ترانه سرا و خواننده: مسعود امامی)
نام مسعود امامی چند وقت پیش با قطعه ی "امون بده" بر سر زبانها افتاد و به همین دلیل خیلیها او را به عنوان پدیده و چهره ی جدید قبول ندارند. اما نباید از این نکته غافل شد که آلبوم "امون بده" اولین آلبوم اوست و امامی در این تواناییهایش در ترانه سرایی و خوانندگی را به رخ مخاطبین موسیقی پاپ کشیده است.
صدای قوی و با احساس وی، وقتی با ترانه های زیبای آلبومش در هم آمیخته می شود، حس خوبی را به مخاطب منتقل میکند. مسعود امامی که خود ترانه سرای خوبی است، ترانه های زیبایی را برای آلبومش انتخاب کرد که این امر هم در موفقیت و مقبولیت او نقش عمده ای داشت.


یاد چشمات (خواننده: امین رستمی - تنظیم کننده: بهزاد عبدالهی)
امین رستمی: صدابرداری حرفه ای که خواننده ی خوبی هم هست! خیلیها صدایش را تقلیدی می دانند، اما مسلماً حس و حالی که در صدایش وجود دارد منحصر به فرد است. تحریرهای زیبایی دارد که احساس مخاطب را بر می انگیزد. ترانه هایی که برای آلبومش انتخاب کرده واقعاً زیبا هستند و گویی دقیقاً برای صدای او سروده شده اند.
امین رستمی در جذب مخاطب بسیار موفق عمل کرده و علی رغم اینکه آلبومش در روزهای شلوغ بازار پاپ عرضه شد و رقبای زیادی داشت، بین مخاطبین مقبول افتاده است و قطعاً این مقبولیت به مرور بیشتر هم خواهد شد. به قول شهاب رمضان، امین رستمی با دلش می خواند نه با حنجره اش!
بهزاد عبدالهی: تنظیم کننده ی جوانی که خیلی فرصت دارد تا خودش را به موسیقی پاپ معرفی کند. در یاد چشمات، دو ملودی کامل، یک تنظیم و یک ملودی مشترک داشت. همچنین نظارت هنری اثر را هم عهده دار بوده که انصافاً خوب از پس آن برآمده است. شاید شاخص ترین اثر بهزاد عبدالهی در این آلبوم، تنظیم قطعه ی بی کلام «نشونی» باشد که زیبایی آن از سایر قطعات آلبوم کمتر نیست. عوامل تولید یاد چشمات این امر را مدنظر داشته اند که قطعه ی بی کلام باید تنظیم مستقلی داشته باشد، نه اینکه فقط با حذف صدای خواننده ارائه گردد؛ نکته ای که معمولاً نادیده گرفته می شود.
بهزاد عبدالهی تواناییهای زیادی دارد. این را در همین چند قطعه ای که در این آلبوم ارائه کرده (و البته قطعه ی «نباشی تو» که در آلبوم قرار نگرفت) می توان فهمید. او بدون شک یکی از بهترین تنظیم کننده های موسیقی پاپ ایران در سالهای آینده خواهد شد. البته اگر قدر خودش را بداند و حرفه ای عمل کند.


باورم کن (خواننده: سهیل تهرانی)
چند ماه قبل از انتشار آلبومش، نوید ظهور پدیده ای جدید در موسیقی پاپ داده می شد. آلبومی با حضور افراد سرشناسی چون حمید عسکری، نیما وارسته، بنیامین و سید فرید احمدی.
هرچند آلبوم سهیل تهرانی آنچنان که تصور می شد نبود و خیلی به روز نبود، اما از آنجایی که ادعای چندانی هم نداشت، آلبوم قابل قبولی است.


پدیده ی خاص(!) : غلام علمشاهی (شرکت آوای نکیسا)
آوای نکیسا در سالهای اخیر حضور پررنگ و موثری در بازار موسیقی پاپ داشته است. این شرکت با مدیریت بجای غلام علمشاهی، پرکارترین کمپانی تولید و پخش آثار پاپ در سال 87 بود. اما مهمترین اقدام علمشاهی، شکستن طلسم غیرمجاز بودن خیلی از خوانندگان محبوب و محجوب زیرزمینی بود. محسن یگانه، رامین بی باک و از همه مهمتر و عجیب تر ماهان بهرام خان از این دست خوانندگان بودند که با وجود غیر مجاز بودنشان، هرگز پا را از خطوط قرمز فراتر نگذاشتند و قبل از دریافت مجوز هم موسیقی سالم و پاکی به مخاطبین ارائه کردند.
عجیب بودن دریافت مجوز انتشار آلبوم ماهان بهرام خان به این دلیل است که با توجه به دیدگاه نه چندان مطلوبی که نسبت به سبک رپ وجود دارد، مجاز شدن کسی که سالها در یکی از گروههای رپ فعالیت داشته، کمی دور از ذهن بود.

بی تو تنهام (خواننده: امیر یگانه)
امیر یگانه خواننده ی خوش صدا و خوشفکری است که آلبومش در اسفندماه 87 روانه ی بازار شد. او در آلبومش با چهره های جوان و در عین حال موفق این روزهای پاپ همکاری کرد و به خاطر سلیقه ی خوبش باید او را ستود. امیر یگانه شاید یکی از مهمترین پدیده های سالهای اخیر موسیقی پاپ باشد که قطعاً در سال 88 از او بیشتر خواهیم شنید.
از آنجایی که آلبوم بی تو تنهام در روزهای پایانی سال 87 عرضه شد، در زمره ی آلبومهای سال 88 قرار میگیرد و گفتنی های مربوط به امیر یگانه و آلبومش را نیز به آینده ای نزدیک موکول میکنیم.