موسیقی ما- بهمن بابازاده: همه کسانی که برای روز افتتاحیه کنسرت رضا یزدانی- 13 اسفند- به تالار اریکه تهران رفته بودند، از صدا برداری ضعیف این کنسرت بسیار گله داشتند و همین امر باعث شد که چندان راضی از سالن بیرون نیایند. این ضعف از قرار معلوم به گوش عوامل صدای سالن رسیده بود و در هر دو اجرای شب دوم این نقص رفع شد و اجرای خوب یزدانی و گروهش باعث شد که شبی پر خاطره و بزرگ برای علاقمندان سبک راک در اریکه رقم بخورد.
آنچه که می خوانید گوشه ای از اتفاقات و حاشیه های اجرای سانس اول در روز دوم کنسرت است .
*****
دکور روی صحنه به طرز زیبایی طراحی شده و به دور از شلوغ بازی های معمول، سازها خیلی ساده و جذاب چیده شده اند و یک صفحه بزرگ نمایش روی سن تعبیه شده که تصاویر اجرا به صورت زنده روی آن نمایش داده می شود.
گروه با پانزده دقیقه تأخیر بروی سن می آیند و ملودی قطه «نانوشته» از آلبوم «پرنده بی پرنده» نواخته می شود و رضا در بین استقبال شدید علاقمندان اش وارد می شود و شروع به خواندن می کند:«توی کندوی نگاهت، عسل کدوم بهشته...»
قطعه که تمام می شود، یزدانی کمی حرف می زند و بعد از خوش آمد گویی، به معرفی برنامه می پردازد:«امیدوارم که امشب شب خوبی رو داشته باشید و همیشه یادتون بمونه. ده تا ترک از آلبوم های «هیس» و «پرنده بی پرنده» رو براتون اجرا می کنیم و چهار تا هم آهنگ جدید که قطعا توی آلبوم بعدی اونها رو هم خواهید شنید.»
قطعات «برج» و «تله» در ادامه نواخته می شوند و انرژی مثبتی که جمع با فریادها و بهتر بگویم جیغ هایشان به رضا و گروهش می دهند ، باعث می شود که شاهد اجراهای خوب و قابل توجهی باشیم.
یزدانی به رسم همه کنسرت ها در ایران شروع به یک سری تقدیر و تشکر ها می نماید و بعد از آن با سوت رضا از اریکه پرت می شویم به «لاله زار» و از آنجا هم در بست تا خود « کافه نادری» تخته گاز پیش می رویم! این ترانه های نوستالژیک حال و هوای خاصی را در سالن به همراه دارد.
کامبیز دیرباز بازیگر محبوب سینما در این لحظه وارد سالن می شود و وقتی مدیر برنامه رضا روی کاغذ این حضور را به یزدانی اطلاع می دهد، رضا با لحنی کاملا جدی می گوید:«آقای دیرباز نمی شناسم! کی هستن ایشون؟! و بعد با فریادی بلند و لبخندی دوستانه کامبیز دیرباز را به جمع معرفی می کند و جیغ مردم به هوا می رود».
قطعه پر طرفدار «شمال» با نوای ساز دهنی آغاز می شود و بسیار مورد توجه قرار می گیرد. این که رضا و گروهش بعد از چند قطعه تند یک قطعه آرام را در نظر گرفته اند نشان دهنده سلیقه خوب شان و توجه به مخاطب است.
قسمت بعدی تشکرات هم از راه می رسد و البته رضا در این قسمت بچه های سایت ما را هم غافل گیر می کند و می گوید:«از بچه های خوب سایت موسیقی ما هم تشکر می کنم که واقعا برای من سنگ تمام گذاشتند، مرسی موسیقی ما....»
ترانه جدید «نگران خودمم» با همان لحن زخمی رضا اجرا می شود و پس از آن گروه برای چند دقیقه ای استراحت، سن را ترک می کنند و در این بین کلیپی از تمرینات گروه پخش می شود و حرف هایی هم رد و بدل می شود. مثلا رضا در جواب یکی از دوستانش که می پرسد:نمی خوای جز راک چیز دیگه ای بخونی؟ می گوید: مگه جز راک چیز دیگه ای هم تو خون من هست؟!»
گروه دوباره بروی صحنه می آیند و رضا لباسهایش را عوض کرده و با ظاهر مشکی، «چشام بسته ست» را اجرا می کند که از اول برنامه خیلی ها این قطعه را از او درخواست می کردند .
«پرنده بی پرنده» با تنظیمی متفاوت نواخته می شود در ادامه حرفهای رضا شنیدنی ست:« ترانه فیلم رئیس استاد کیمیایی رو می خوام بخونم که عاشق خودش و فیلم هاشو و همه آدمای زخم خورده فیلم ها شو اخلاقشو خلاصه همه چیزش هستم »
رئیس اجرا می شود و بعد از آن «کارتون» در هیاهوی داخل سالن همه را سرمست می کند بعد از اجرای این قطعه خانمی از میان مردم بلند می شود و می گوید:«من از طرف انجمن انیمیشن و دوبله ایران بابت اجرای این ترانه از شما تشکر می کنم.»
«دنیای وارونه » بخش بعدی برنامه است و پایان کار ترانه وطن پرستانه «خلیج فارس» است که سالن را به هوا می برد و همه سر پا به ابراز احساسات می پردازند.

حاشیه ها:
حبییب رضایی و یکی از خواهران شریفی نیا مهمانان ویژه برنامه بودند.
برنامه با پانزده دقیقه تأخیر شروع شد.
پیمان رضاییه با گیتار الکتریک اش واقعا غوغا به پا کرد و همه سالن را به وجد آورد.