وقتی افرادِ سطحی نگر و کوته فکر، فرصتِ دیده شدن پیدا می کنند، ناگهان، عقده های فروخورده ی تمامِ دوران حیاتشان را به یاد می آورند و آنگاه از افرادِ خوش قریحه و مستعد، نردبانی می سازند برای رسیدن به آرزوهای دست نیافته شان. حقیقی اما در این میان وجود دارد که هیچ چیز و هیچ کس را از آن راه گریزی نیست: « زمان»، این قاضیِ مقتدرِ همیشه عادل.
ای کاش آدم ها، حتی برای دمی، دست از فراموشکاری و غرور بر می داشتند تا قداست هنر، بیش از این پایمال نمی شد.
و به هنرمندانِ ما اندیشه ای به وسعتِ این سرزمین ...
آمین
درود بر شما جناب فرج نژاد نازنین