ا شنیدن صدایت " فصل تازه" ای در زندگیم آغاز شد و باید "اعتراف" کنم که با ترانه هایت "شیرین" ترین لحظه ها و "عاشقانه ها" یی را تجربه می کنم که بی نظیرند.
"ای کاش" بهشت این مزیت را داشت که در آن میشد به صدای خواننده ای هم گوش فرا داد، که اگر من بهشتی میشدم در آن صورت، صدای تو را انتخاب می کردم.
وقتی " برای اولین بار" صدایت را شنیدم، "اتفاق" افتاد. دست من نبود. من نفهمیدم چطور عاشق صدایت شدم. "انگار نه انگار" چنان روی من تاثیر گذاشت، که به عشقی که در صدایت نهفته بود "دچار" شدم، اینقدر که با شنیدن آوازت "حس غریبی" پیدا میکنم و بی اختیار "گریه" می کنم.
احسان جان! شک ندارم "نمیدونی" که حس وابستگی طرفداران تو به نوای دلنشینت "مسری" است، و این در جای جای "دنیا" یکسان است و هنگام شنیدن ترانه هایت حسی بین "خواب و بیداری" داریم.
احسان جان! هوادارانت در مواقع سختی و "بی کسی"، و در "گوشه ی تنهایی" خود به ترانه های تو روی می آورند و "نمیدونم" صدایت چه خصلتی دارد که با آن به آرامش می رسیم!
شاید باور نکنی که دوری از صدای تو برایمان سخت است و این واقعیت ست که "حقیقت داره دلتنگی".
"آرزو دارم" که همچون پدرت همیشه سلطان خوانندگان این مرز و بوم باشی، و یادت همیشه در "خاطره ها" و قلب های ما باقی بماند.